Zwitserland 2012

Eén voor één komen ze naar beneden zeilen; dat gaat de hele middag zo. Ze zweilen om de bergtoppen heen en ieder keer denk ik ‘die landt midden in de bossen op de berg’ en iedere keer draaien ze behendig om de top heen. Oeps, nu één recht boven mij, het lijkt of deze loodrecht  in mijn richting zakt. Als dat zo doorgaat krijg ik em op m’n kop. Wel mooi zou het zijn als hij vlak voor mij gaat landen.  Maar nee hoor,ook deze zeilt sierlijk over mij heen naar een langdingsplaats die ik niet kan zien, maar waarvan ik weet waar het is. Er is hier op de grond geen zuchtje wind;  in de hogere sferen van de lucht natuurlijk wel en dat maakt het goed springweer voor de tientallen parachutisten.

De landingsplaats is van hier 10 minuten lopen richting Interlaken. Ja, ja, het is hier één groot avontuur!

Zondag met een treintje omhoog gereisd. Je weet wel, zo'n vrolijk Zwitsers treintje dat met tandwielaandrijving zichzelf omhoog klimt. En de  hele trein vol met Japanse toeristen die zichzelf & de omgeving continue fotograferen.
Op de één of andere manier fascinerend. Ik heb ze opgenomen in mijn serie 'fotograferen gefotografeerd'.
Fotograferen ging de eerste dag moeizaam; het 'vonkte' niet als je begrijpt wat ik bedoel. Het bleef hangen in een soort kalenderplaatjes. Toen ik in een gebied kwamen dat door natuurgeweld was gesloopt begon er lijn in te komen. Het verhaal fotografeerde zichzelf.
Je weet niet wat je daar ziet als resultaat van lawines en storm die door een dal razen. Een heel veld met afgebroken bomen, een ravage. En dan de massieve rotsen die dreiging en tegelijertijd onverzettelijkheid laten zien. Maar schrik niet, ik word geen natuurmens!
Ik ben begonnen deze beelden verder te verwerken.

Zondagavond in een restaurant. Oh, oh, heerlijke röstie met ham & kaas; een soort pannekoek van aardappel met daarop een grote plak ham. Het geheel afgedeekt met een dikke laag gesmolten kaas. Heerlijk, maar machtig, tjonge tjonge. ik voelde me een tonnetje worden.

Maandag de terugreis door het Schwarzwald. Daar hadden we een hilarische ontmoeting met een koekoeksklok.

Diane Arbus in Amsterdam

Het FOAM, fotomuseum in Amsterdam, staat helemaal op z’n kop. De zalen zijn ingericht met foto’s van Diane Arbus. En er is een Diana Arbus Study Centre.

Bij foto’s uit de jaren zestig en eerder ontstaat melancholie. Bij mij in ieder geval; als ik zo’n gezicht zie, zie ik mezelf soms ook weer terug. In de jaren zestig dan. Wat zou er van die jongfens en meisjes die nog vol ideeën, plannen en idealen zijn gefotografeerd? En dat zal ik nou net nooit weten! Gerust kan ik mijn fantasie de vrije loop laten en zelf een geschiedenis voor hen bedenken. Ik kijk naar de foto. Niet alleen naar het gezicht, maar ook naar het hele beeld zoals de fotografe heeft gemaakt. Wat zie ik, waar gaat het over en hoe weet ik dat; met deze basisvragen voor het bekijken van een foto begin ik hun nieuwe geschiedenis.
Ik zie een wildvreemd gezicht. Soms nors, soms vrolijk, soms een soort van neutraal. Niet betrapt, de foto is duidelijk niet stiekem gemaakt. Het mocht, maar niet meer dan dat. Jammer dat er geen foto’s van de expositie gemaakt mogen worden. Ik wil sommige beelden mee naar huis
nemen.
De foto’s hebben een titel. Beschrijvend en daardoor richtinggevend. 
‘Feministe in hotelkamer’, een titel bij een beeldvullend portret van een vrouw die mij onderzoekend aan hangt te staren. De foto blijft, de titel verdwijnt.
Het gaat om de mensen, niet om de technische perfectie. En daar hou ik van! De foto’s zijn spannend; gelaagd door de discrepantie tussen hoe mensen gezien willen worden en hoe we ze zien. De foto’s schuren daardoor. Hou ik ook van!

Haar werk is ook een tijdbeeld van de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw. Het is wel veel, maar de moeite waard. Overrompelend. De beelden zwiepen door m’n hoofd en dat is niet zomaar voorbij.

Collodium

Nee, dat is het niet. Niet de drukte, want die is er niet; het is adembenemend rustig. De mensen die er zijn bewegen bijna in slowmotion. Sommigen maken foto'svan elkaar. De achtergrond telt niet, dat maakt het makkelijk. Alleen de vriendinnen, 'we waren in Enschede, weet je nog'. Oost Nederland, oase van rust! Dat is het vandaag. En Jantje Beton collecteert. Met padvinderpet vligen ze op de passanten af en kleven toterroyaal is gegeven. Je moet wel geven; de bussen rammelen. Ik voorspel een hoge opbrengst. Ik wordt bekropendoor het gevoel dat ik wel even bljjf zitten. Langzamerhand wordt het drukker. Hoewel, alles is relatief. Ook drukte. Ik bedoel, wat hier druk is is in Amsterdam hardstikke rustig. Of in NewYork. Of in Tokyo.

Galerie Objectief. Een van de weinige - eigenlijk de enige - fotogalerie in de regio. Met de galerie in Bredevoord, ook gespecialiseerd. Maar Objectief,daar gaat het nu om. Expositie van werk van Alex Timmermans in collodiumdruk. Een vande oude technieken uit de 19e eeuw. Glasplaat insmeren met lichtegevoelige laag en fotograferen maar... per belichting ongeveer 10 seconden. Maak zo een portret! De belichte glasplaat wordt ontwikkeld en dat is de afdruk. Iedere opname is uniek. Een scan van de plaat kan digitaal worden gedrukt (en verkocht).

Copyright: Alex Timmermans

Location : F. Hazemeijerstraat, 7555 Hengelo,

Location : Burgemeester van der Feltzweg 74, 7391 Twello,