Camping in de regen

Voorzichtig duw ik de deur een beetje open. Voor is een donkere ruimte met grote machines, donkere ogen kijken me aan. Machinale ogen lijken achterdochtig mij aan te staren. Floep, het licht gaat aan en de ruimte openbaart zich een beetje meer. Voorzichtig doorlopen naar een tweede ruimte.
Langwerpiger dan de eerste. Weer een donker gat. Aan het eind glimt een bak. Een roestvrijstalen bak. Ik sta oog in oog met de afwasbak.
Inmiddels heeft de deur naar de vrije wereld zich geruisloos gesloten.
Hij valt niet met een droge klik in het slot, maar ik ben verbaasd als dat wel gaat gebeuren. De ruimte is vrij toegankelijk van 's morgens acht uur tot 's avonds negen uur. Wat gebeurt er als je om negen uur nog binnen bent? Of als camping helemaal dicht gaat voor een aaantal maanden en je nog even de afwas doet?
Een doffe kloink stel ik me voor. Een deur die niet meer open kan en in de maanden daarna ben je overgeleverd aan de wasmachines, de gasaansluitingen, de waterkranen en de droogmachines. Eindelijk kunnen ze zich wreken op al die botte en smerige vakantiegangers die hen volstoppen met hun stinkende kleding of vieze vaat.
Ik wil niet in deze nachtmerrie blijven. er is maar één mogelijkheid. Zorgen dat ik voor sluitingstijd weg ben.
Het druilt de hele dag, soms duilerij waar je  goed nat van wordt en som swat minder doordringend. En de kou dringt door je heen. Dwars door mijn dikke jas en dwars door mijn net zo dikke vest. En ziet Interlaken er ook uit: koud.
Wat doen we in godsnaam in dit kille oord! Ja, de boodschappen voor de komende weekend-dagen; da's alles. Niet eens zo heel veel, maar een paar elementaire  zaken zijn nodig. Dus dat doen we dan maar. 
Camping Manor Farm is hetzelfde laken een pak. Koud, nat en vooral troosteloos. Maar wel erg veel prettige luxe; warm douche die ook nog es niks kost. En dat in een verwarmde ruimte.
Alleen de ruimte voor af- en gewone was. Wat een drakenhol.

 

 

Op campings zie je soms rare snuiters zoals deze camper

De Slag om Ruigenrode

Ik zit er wel een beetje mee in mijn maag. Ik hou helemaal niet van een slagveld en toch sta ik langs de lijn van een slagveld. Geen echt slagveld hoor, maar toch, het is een slagveld. Bert heeft me uitgenodigd voor het Historisch Festival. Bert is mijn Almelose fotografenvriend. En dat festival draait om het slagveld van de Slag om Ruigenrode.
Wat gebeurt hier. Bert is als een kind zo enthousiast over de kampementen, over het hoge waarheidsgehalte van de kleding en de wapens van de ‘soldaten’ en andere bewoners van de tenten. En daar sta ik tussen en ook ik kijk gefascineerd om me heen. En vind dat Napoleon wel goed gecast is. Langzamerhand maken de ‘soldaten’ van de Hollandse, Franse en Engelse legers zich klaar voor de veldslag.
 
Hoe je het ook wendt of keert, ik kijk naar een geromatiseerde oorlog. Wij kijken naar een geromantiseerd beeld. Maar oorlog is oorlog. Ook hier sneuvelen mensen; niet echt natuurlijk, maar het moet wel echt lijken. Ook hier lopen de troepen hun dood tegemoet; niet echt natuurlijk, maar het moet wel echt lijken. Ze lopen de kruitdampen tegemoet.
En wij kijken.
Kijken onze nakomelingen over tweehonderd jaar ook naar de geromatiseerde oorlogen van de twintigste en eenentwintigste eeuw? De oorlogen waarvan we nu de verschrikkingen verafschuwen?
Of is dit een manier om het historisch besef te vergroten? In dit geval de historie van Almelo.

Ik zit er mee in m’n maag. En blijf kijken naar het slagveld. Daarom heb ik de foto’s verouderd. Ik wil de tragiek van de oorlog laten zien en tegelijkertijd dat we daar in 2013 naar staan te kijken.

Sjoerd Buisman in CODA

Ik ben in de afgelopen jaren niet enthousiast geweest over CODA. Regelmatig val ik in nostalgisch verlangen naar het oude Van Reekummuseum. Vergeleken met CODA is dat een klein museum geweest; een deel van de schouwburg dat er aangeplakt leek. Maar oh oh, wat waren er vaak mooie dingen te zien. Grensverleggend is een betere omschrijving. En veel grafisch werk. En sierraden.
Waar is de oude collectie eigenlijk gebleven?
Terug naar CODA anno nu. n 2013 b3n ik inmddels al vake in CODA geweest dan in heel 2012! En niet uit verveling. Het lijkt alsof het museum vast besloten is om boven zichzelf uit te stijgen. 'Russische Kunst na de Perestroijka', het houten speelgoed dat in sanatorium Berg & Bosch is ontworpen en gemaakt en dan nu Sjoerd Buisman.
Dit is andere koek dan de door iedereen die een penseel kan vasthouden geschilderde portretjes van Máxima of een serie theepotjes!
Buisman doet permanent onderzoek naar natuurlijke groeiprocessen. Al vanaf de jaren zestig tekent, fotografeert, analyseert en experimenteert hij. Wat gebeurt er als je een plant op z'n kop hangt of een jonge boom horizontaal plant?
De resulteten van dit onderzoek verwerkt hij op allerlei manieren. In zijn tekeningen, in zijn foto's, in zijn sculpturen. Dat maakt deze expo interessant: het is een eenheid in verscheidenheid. De werken vloeien logisch uit elkaar voort. Het levert een mooi traject om te bewandelen.
Wel raar dat de expositie gespleten wordt door het werk van Pieter Puype, van de kwartjesfontein. Als een grote donkere splijtzwam duwt dat werk zich door het universum van Buisman.