Paleis Het Loo

Ieder jaar organiseert Stichting Koninklijk Apeldoorn een programma in de Balzaal van Paleis Het Loo. Na afloop is de Wilhelminazaal open voor de afterparty. Natuurlijk is het programma de moeite waard, maar minstens zo interessant is het om beide zalen te kunnen bewonderen. Zijn normaal niet open voor het publiek.

Vrijdag 14 november 2014 was het weer zover. Een vertelconcert van Ruud Spruit in samenwerking met Ursüla Dütschler (forte piano) en Francine van der Heijden (sopraan) en de lezing door Paul Rem (conservator bij Paleis Het Loo).

Ieder jaar maak ik de fotoreportage. En ieder jaar wil ik ook iets laten zien van de grandeur en de sfeer van beide zalen,

Hieronder een aantal foto’s. De volledige serie is te bekijken via www.fpdeboer.com/KoninklijkApeldoornLezing2014/. En natuurlijk via de website van Koninklijk Apeldoorn, www.koninklijkapeldoorn.nl

Volledig album bekijken

Rust op het plein

Eerst de foto’s:

     

Het Museumplein in Amsterdam is geen echt plein meer. Een plein, dan denk ik aan tegels en stenen. Het Museumplein heeft dat allang niet meer. Er staan bomen, is er een vijver en er zijn paden; alleen de naam herinnert nog aan hoe ‘t was. Ooit was het Museumplein de kortste racebaan van Nederland. Dat is niet meer.

Soms heerst er tussen de bomen een relatieve rust. Op een mooie herfstdag doet ook de zon mee. Dan is ‘t een prachtige plaats om rust te vinden. In de zomer is dat anders en ook in hartje winter, want dan wordt de vijver omgetoverd tot ijsbaan en staan er stalletjes met koek, zopie en schaatsen en is er veel muziek.

Maar vandaag is er zonnige herfstrust op het Museumplein.

The Image as Burden

Eerst maar wat foto’s.

Er is veel om te doen. En ik bedoel niet de Zwarte Pietdiscussie die hele families splijt; ik bedoel de expositie 'The Image as Burden', de expositie van Marlene Dumas in het Stedelijk Museum. Het werk van Dumas heeft me nooit onberoerd gelaten en dat gaat voor deze expositie helemaal op! Het werk is controversieel, de één vindt het prachtig en de ander vindt het niks, een tussenweg lijkt er niet te zijn. En dat is jammer, want als je de moed hebt om je geest helemaal open te... zetten en de werken bezit van je te laten nemen kom je in een 'gelaagde' wereld terecht die confronteert, vaak ontroert, in ieder geval diep in je doordringt en je lang vasthoudt. Algemeenheden als 'mooi' of 'lelijk'? Weg ermee, te beperkt. Ze belemmeren alleen. Sta open, laat de schilderijen hun werk in je geest doen en je verlaat het Museum in verrijkte staat (sommigen misschien zelfs in staat van verlichting).

De bovenstaande foto’s komen uit de expositie. Hieronder nog een paar.

Volledig album bekijken

Klein doek op grote witte wand: gewaagde schoonheid!

Sound of Silence

Niet Simon & Garfunkel, maar CODA Museum in Apeldoorn. Het is het thema van een expositie die de moeite waard is. Volgens de aankondiging geeft de expo de bezoekers de gelegenheid aan het geluid van alledag te ontsnappen. Nou is dat relatief als ‘t een drukke dag is. Niet alleen de museumruimte is druk, ook het restaurant zit vrijwel vol. Dus dat ontsnappen aan de drukte van alledag kan ik hier wel vergeten!

Vandaag ben ik hier voor de tweede keer. En als ik ‘t vergelijk met het eerste - veel rustiger –bezoek, dan heeft dat mijn grote voorkeur. Vandaag kan ik me nauwelijks concentreren op de werken. En die werken zijn de moeite waard.

15 kunstenaars uit binnen en buitenland laten hun werk zien. Van fotowerken via video naar geschilderd werk.

Volledig album bekijken

Vooral de video’s houden me vast. Meestal heb ik geen geduld voor filmpjes, maar in dit geval blijven ze me boeien. Levi van Veluw met zijn video’s van imploderende installaties zijn tergend van schoonheid!
En dat gaat ook op voor de video ‘Stream’ van Ruben Bellinkx. Je blijft staren de onafzienbare stroom water die uit de lamp op de houten tafel klettert. Da’s toch zo mooi in al z’n eenvoud.

Nazomer in Deventer

Terras, koffie, rust, kade, verliefde paartjes, winkelcentrum. Rust in de stad. Nazomer met een aangename temperatuur. En daar zit je dan.

De Brink is verlaten.Een handjevol mensen passeert me op het terras van Hotel Royal Deventer. Aangevuld met een enkele fietser. Ook het op het terras heerst een serene rust. Slechts een enkele luide stem verraadt dat er menselijk leven is. ‘Stagiaires’ is één van de woorden die ik opvang.

Volledig album bekijken

De foto’s zijn in zwart wit. Dat is een keus, die ik maakte om wat afstand te scheppen. Afstand van het nu. Dat vind ik één van de effecten van zwart wit. Afstand en tegelijkertijd ook lichte prikkeling voor extra aandacht. We zijn zo gewend om alles in kleur te bekijken, dat het verdwijnen van kleur een licht vervreemdende prikkeling geeft. Ik wil ‘t geen meerwaarde noemen – wat dikwijls wel gezegd wordt – maar een andere waarde. Zwart wit geeft een foto een andere waarde. Of misschien nog beter, een vervangende waarde. Zwart wit vervangt kleur.

Over het algemeen hou ik erg van drukte, stadse drukte. Niet van de Kalverstraat in Amsterdam; verder graag wat reuring om me heen. Toch is dit ook wel lekker. Misschien heeft dat ook te maken met mijn stemming.

Ik wandel terug naar het station om de reis naar huis te beginnen. Goede reis, wens ik mijzelf en stap in de trein.

Weinig gebeurt, wel op aangename manier de hele middag kunnen ontspannen. Da’s ook erg prettig!

Opschudding in Utrecht

Opschudding is een groot woord, maar er gaat wel wat gebeuren: NoFitState met de voorstelling Bianco is in town! Nu trekken ze door het centrum van de stad om te laten zien dat ze er zijn. De voorstelling wordt geroemd. De Volkskrant schrijft over een 'anarchistische wervelstorm'. Dat geeft verwachtingen een stevige oppepper! Anarchistisch en wervelstorm, wat een mooie combinatie kan dat zijn. NRC schrijft 'het circus rockt tot in de nok'.
Gaan kijken, is mijn logische reactie; alleen da's een beetje lastig. De Botanische Tuinen in Utrecht en 's avonds wil ik wel terug naar Apeldoorn!

Volledig album bekijken

Unseen – fotografiebeurs in Amsterdam

 

Unseen, photo fair in Amsterdam. Morgen - 21`september - de laatste dag. Er is veel fotografie te zien, heel veel fotografie! Galeries uit de hele wereld (van Indonesië, Tokyo tot Paris, Antwerpen en Amsterdam) laten hun beste werk zien. En dat is meer dan de moeite waard. Wat een kwaliteit (Apeldoorn Fotostad valt hierbij helemaal in het niet)! Werk dat in sommige gevallen de fotografie voorbij gaat, de grens van fotografie verlegt. De esthetiek van een foto is niet meer dan het lokkertje om... je aandacht te trekken, om je te laten kijken en dan begint het feest pas goed. Je gaat dan a.h.w. door de foto om achter de foto een nieuwe wereld en nieuw verhaal te ontdekken. Veel foto's die hier te zien zijn dagen daartoe uit! En dat is ongelofelijk inspirerend! Als je van fotografie houdt en vooral wilt ontdekken hoe fotografie zich ontwikkelt, is het noodzakelijk om Unseen te bezoeken. En dan zijn er ook nog nevenactiviteiten; een boekenmarkt die je laat duizelen, eten & drinken, presentaties. En dat kan nog morgen! Dan is 't voorbij en moet je wachten wat 2015 brengt!

Volledig album bekijken

Open Monumentendag 201

Volledig album bekijken

Het is natuurlijk wel een rommeltje in sommige hallen, maar dat hoort bij een oude fabriek die al jaren niet meer in gebruik is. Oude industriële gebouwen hebben op mij een wonderlijke invloed. Aan de ene kant vind ik ze bedreigend door hun verval en duisternis en aan de andere kant zijn ze ongelofelijk intrigerend. En dat heeft vooral te maken met de geschiedenis; de industriële geschiedenis van de gebouwen. Daar ontkom je niet aan als je door de verschillende hallen sluipt. Hier hebben mensen gezwoegd en geploeterd voor hun bestaan. Hier hebben mensen trots gewerkt aan een product waarin ze geloofden. Een product dat overal op de wereld te koop is en bekend is. Tenminste, dat denk ik.En zelfs als dat niet zo is, is het een fantasie die heel goed past bij de sfeer van de gebouwen. Het is een vorm van levende geschiedenis zonder dat er mensen daadwerkelijk rondlopen. Dat maakt het zo mooi om daar rond te lopen en te fantaseren.
Licht en donker. Misschien zijn deze hallen wel een metafoor voor het bestaan. Ons leven kent lichte en donkere kanten en dat zie ik ook in deze industriële gebouwen. Is dat ook een deel van de fascinatie? Misschien wel.
Dan is een rondgang door de hallen een rondgang door het leven.

Eng in hun donkerte en dat geldt ook voor de donkere kanten van het leven. De zelfkant is donker, net zo donker als sommige hallen. Ik draaf door. Natuurlijk, maar het is de verleiding van de associatie. de ongebreidelde associatie die voortkomt uit mijn fascinatie voor deze gebouwen. Eng en toch met een grote aantrekkingskracht.
Ik loop hier doorheen, maar wel alleen als er ook andere mensen lopen! in m’n eentje? nee, geen denken aan!
Zware deuren die onverwacht in het slot kunnen vallen. Volledige duisternis die alleen door een enkele open deur wordt doorbroken. Valt die deur dicht, dan is het leven voorbij. Dan rest de volledige duisternis. Een duisternis die alle ruimte geeft aan geesten en spoken om ongestoord hun gang te gaan. De hel op aarde?  Misschien wel. Alleen zal ik dat nooit weten. Want ik wacht niet af wat er gebeurt als de deur zich sluit. Voor die tijd ben ik weg!