Sneeuwerigheid op de Hoge Veluwe

Omdat sneeuw landschappen we weinig in beroering kunnen brengen zit ik op de Hoge Veluwe. Het is strak wit; het wit-der witten op sommige plaatsen (zoals Karin ‘t noemt). Ik wil vanmiddag ontdekken of dit me kan opwinden. Waarom in godsnaam? Omdat iedereen om me heen in een  soort van euforische toestand raakt. Sneeuw roept iets op. Maar wat? IK ga op zoek.

Het begint al goed, ik verzamel moed in het Kroller Muller museum. Een kleine expo waarbij het landschap centraal staat trekt mijn aandacht doordat er briefjes met meningen zijn opgehangen. Iedereen heeft een mening, dus ook over de werken die hier hangen. Vooral kinderen geven een onbevangen mening, zodra het handschrift volwassen wordt verandert ook de mening. Van “Ik weet niet wat het is. Maar wel mooi” tot “Dit is geen kunst, maar baggerwerk. Jammer dat hier voor betaald is” (een werk van Anslem Kiefer (Johannisnacht). De kunstenaar krijgt ook goede raad: “misschien een andere kleur” of “het is wel grijs”.

Al met al laat ik me gemakkelijk afleiden van mijn queeste: de aantrekkingskracht van sneeuw. Ook nog even de beeldentuin in. De eerste foto’s met sneeuw Mocello Mocherini (Ritrotta di Franca), Henry Moore (Animal Head); wat me interesseert is het beeld met sneeuw. Het straalt geen gezelligheid uit, maar kilte. Net als het beeld van Oswald Wenckebach (Monsieur Jacques). Door de sneeuw verandert zijn hooghartige zomerse uitstraling in iets van zieligheid; soort van dakloosheid in de sneeuw. Kijk, dat wordt interessanter. Een kluitje fietsen of het spoor door de kleur van een stoplicht in combinatie met het geel van de trein (die niet tegen de sneeuw kan).

Ik besluit door te rijden naar het jachtslot St. Hubertus. Grijze aanblik; leuk is de ijsbaan. Jong en iets ouder trekt baantjes over het ijs (zo heet dat toch?). Foto. Opwinding nog niet gevoeld. Eerder een soort van verplichting, een foto moet (zoiets). Rij gauw verder door het landschap. Hier en daar is de sneeuw smoezelig geworden. Afwisselend witte bomen en witte vlakten. Eenzaamheid troef, niemand te zien en dat is wel opvallend anders dan op een zomerse dag! Is het romantisch? Ik kan me dat wel enigszins voorstellen, maar door hier alleen rond te rijden is er van enige vorm van romantiek geen sprake. Ook geen euforie.

Koffietijd.

Volledig album bekijken

 

De Koperen Kop wordt bevolkt door stoere wandelaars met sneeuwlaarzen en mutsen. Erg rustig ook. Ik vind het welletjes. Ga terug naar Apeldoorn.

Erg opwindend was het niet. Wel lekker glij-erig, ondanks de winterbanden. En toch een paar foto’s.

FASHION gebeurtenis

‘t Is niet het eerste waaraan ik denk: modeshow in Apeldoorn. Individuele winkels doen ‘t wel eens, maar verder…….. Vanavond in het CODA Museum een special over FASHION. Een ruim gesponserde special. In de serie CODA Open, wat dat ook mag zijn. Drukte van belang, tout cultureel Apeldoorn wat er toe doet was aanwezig. Het programma was opvallend: catwalk van ouderen en make-over en zo. Verder gesprekjes met en filmpjes over mensen die iets met mode van doen hebben.
Mijn doel was de catwalk fotograferen, verder niet. En iedere keer is dat weer een probleempje: waarom houdt de organisatie geen rekening met catwalk-fotografie, zo vraag ik mij af. Met uitzondering van de professionele shows wordt geen rekening gehouden met plaatsen voor de fotograferen. Heb je de ideale plaats gevonden (recht voor de catwalk), dan sta je altijd in het zicht van de zittende bezoekers. En natuurlijk was het fotografen-gilde vanavond vertegenwoordigd. Al of niet in opdracht van krant of wat anders. Op de knieen voor de catwalk om niet alle zicht van het zittende publiek te belemmeren. En dan krijg je snel neusgatenfotografie. Zoveel mogelijk naar achteren leek mij de meest werkbare oplossing. Resultaten in het album.
Na een uur konden we aan de borrel en dat werd massaal gedaan. 

Vind ik ‘t wat zo’n avond in het museum. Jazeker! Kan nog veel en meer gebeuren. Maar wie zijn de bezoekers, zijn dat niet vooral de reguliere museumgasten? Een mooie taak voor een afstudeerproject van een opleiding om uit te vinden wie naar deze avonden komt en hoe je de reikwijdte kunt uitbreiden.
En wat ik nog niet heb achterhaald is de mate waarin de inhoud van de avond wordt bepaald door de sponsors. Ze mochten hun boodschapje vertellen en leverden een bijdrage aan de presentatie en de catwalk. Daar is in dit geval niks mis mee, maar toch, het kan tegelijkertijd een beperking zijn voor de programmering. Dat geeft over vanavond een beetje een ongemakkelijk gevoel, hoe had het programma er zonder sponsors hebben uitgezien.

 

Volledig album bekijken

Langs de afgrond

We zijn langs de afgrond gescheerd; qua land. Geen WK voetbal over ik-weet-niet-hoeveel- jaar. Ondanks de PVV zijn we te braaf en te naief voor de boevenbende van het FIFA. Soort zoekt soort, corruptie zoekt corruptie en dus is Rusland de klos. Arme Russen! Bij Paul & Witteman hoorde ik en CDA- er. ‘Ach, al kost het ons 150 miljoen, dan hebben we toch een leuk feestje gehad! Heel Nederland houdt van voetbal’. IK HOU NIET VAN VOETBAL! Niet heel Nederland houdt van voetbal. Hoe haalt iemand het in z’n hoofd. Overal wordt bezuinigd, kunst & cultuur wordt opgeheven en dan komt deze zin stralend uit een CDA- mond! Hij zag de hemel opengaan. En Rutte hoorde ik reppen over een leerzame ervaring die we kunnen gebruiken voor de Olympische Spelen over zoveel jaar, wanneer mijn kleinkinderen dan al bijna volwassen zijn!

Dat moest ik even kwijt en verder heb ik definitieve afspraken gemaakt voor mijn expositie over Cuba en de boekpresentatie: 7 augustus 2011 is de opening en de expo loopt tot 1 september 2011 in galerie En Passant aan de Lupineweg in Apeldoorn. Fijn, dat er enthousiast op mijn werk en achterliggende gedachte wordt gereageerd! Het gesprek met de galeriehoudster was zo inspirerend! Aan de slag!