zondag 28 november 2010

Verbeelding uit Val Gardena

Moderne beeldhouwkunst uit Noord Italie. Manshoge figuratieve beelden die stoicijns staan te staren. Hout, soms gecombineerd met brons en lood; soms van cement. Robuust en gedetailleerd bewerkt. Ontroerend en waanzinnig! Sommige figuren komen op uit grote platen van brons. Alsof je naar de Lijkwade van Turijn staat te kijken; zo mysterieus dat je blijft kijken! Naast de bekervingen maakt vooral de blik in de ogen indruk op me. De beelden trekken zich niets van de bezoekers, kijken hen niet aan; volgen de bezoekers niet. Ze leven een eigen leven en lijken zich te hebben teruggetrokken in uit deze omgeving. Ik loop al kijkend een onbekende werkelijkheid binnen. Nieuw en fascinerend. Langzaam week ik mijzelf los en loop de Apeldoornse kou in. De beelden blijven bij me.

De negen kunstenaars zijn opgeleid als ambachtsman en zijn ieder na hun opleiding hun eigen weg gegaan. Ze gebruiken de eeuwenoude ambachtelijke technieken als basis voor hun moderne beeldhouwkunst en dat leidt tot fascinerende resultaten.

De expositie loopt nog tot 9 januari 2011 in het CODA museum in Apeldoorn. Meer informatie over deze expositie.

 

ZOOM

Wittigheid op de weg, soort sneeuwerig laagje. De winter gaat beginnen en ik ben niet dol op de winter; veel te koud & zo. ‘t Is in ieder geval nog wel vroeg voor een zaterdagochtend om in de trein te zitten. Waarom doe ik dit toch steeds, een bezoek aan de ZOOM Experience. Eigenlijk niet gericht op de professionele fotograaf, soms waanzinnig druk en chaotisch door elkaar verdringende kiekjesmakers; maar toch ga ik. Is dat de verlokking van aanbiedingen? De lezingen (‘je weet nooit wat je nog opsteekt’)? In ieder geval niet de contacten. Nee, ik ga voor het verhaal van Peter Stigter, catwalk-fotograaf die ooit door toeval in dit werk terecht is gekomen en nu tot top behoort. Zijn verhaal is vaak wel de moeite waard en daarom vandaag maar vroeg op. En de afleiding die ik in de weekends zoek. Niet thuis blijven, maar op pad. Dat ook. Ook Amersfoort toont poederig. En ‘t is grijs, egaal grijs waar je ook kijkt. En de trein stroomt vol. De rust voorbij.

De jaarbeurs stroomt vol met zwaarbeladen hobby fotografen. Een beetje verloren loop ik rond. Ongelofelijke hoeveelheid herrie aan m’n hoofd. Hou ik helemaal niet van; harde muziek. Totaal anders dan de professionele beurs. Voel me niet op m’n plek hier. Een presentatie aangekondigd als fashion blijkt over boten te gaan (!), spreekster gaat bijna ten onder in de omgevingsherrie. Peter Stigter vertelt over z’n werk. Ik ontdek, dat ik veel van de dingen wel weet: over standpunt, houding, techniek. Ook hier omgevingsherrie. En dan gebeurt het het!
Dit maakt m’n hele dag goed! Onafhankelijk van het eventuele resultaat. ‘Laat weten wat je er van vinst, ook al vind jet het niks, dan wil het graag horen!’. De stand van een staat in een hoekje. Je kunt een abonnement nemen, natuurlijk. Ik raak in gesprek met de medewerkster over hun relatie met fotografen en ze is geinteresseerd naar aanleiding van mijn toelichting op Cuba-story! Gaat naar mijn website kijken ‘ook als je ‘t niks vindt wil ik het graag horen!’ We spreken af dat ik haar zal bellen, volgende week. En of ‘t wat op gaat leveren? Ik zal het zien.

Het station levert ook deze keer een prachtige keur van typen op.

donderdag 25 november 2010

Binnenhof

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem lopen. Stevige tred, hoed diep over de ogen. ‘Jij mag me niet ontglippen’, dacht ik in adequaat; Karin stond te praten met een groepje onbekenden en dit was de kans om een prominent en bekend Kamerlid aan te spreken over het intentieproject. Ik zag kans hem staande te houden en kort te interesseren voor het project; Karin nam de echte toelichting over. Het kamerlid luisterde aandachtig en geinteresseeerd. Het is ook een wonderlijk experiment: met positieve intentie een pot met water en rijst toespreken houdt de rijst en het water schoon. Hetzelfde met een negatieve intentie levert beschimmelde rijst op. Al na een week begint het geschimmel! Het kamerlid vond het interessant ‘ook als bioloog wil ik meer weten’, sprak hij voor hij het gebouw van de Tweede Kamer binnenbeende. We hadden Ronald Plasterk gesproken!
Geen pers, maar wel een goede gesprekken met verschillende mensen die op de een of andere manier iets te zoeken hebben in de Tweede Kamer. Sommigen willen het experiment thuis gaan uitvoeren, mooi toch!Ad Koppejan van het CDA kon ik een paar minuten aan ons binden. Aan Karin, liever gezegd. Het is een zaadje dat misschien op deze manier gezaaid gaat groeien. Een paar mensen een beetje aan het denken zetten over de invloed van negatieve en positieve benadering van …… (vul maar in), dat was het doel. Hoe ‘t zit? De mens bestaat voor een groot deel uit water; wetenschappelijk is aangetoond dat waterkristallen door een positieve benadering gaan schitteren en bij een negatieve benadering juist niet. Dat is zichtbaar gemaakt door het kunstproject van Karin: je ziet wat het effect op de rijst is. En de mens bestaat voor een groot deel uit water…………

We zijn tevreden over onze presentatie! Konden ongestoord vlak voor de ingang van het gebouw van de Tweede Kamer staan en mensen aanspreken.

dinsdag 23 november 2010

INTENTIE EXPERIMENT TOONT BELANG VAN KUNST & CULTUUR


Persaankondiging

“Woensdag 24 november a.s. vanaf 11 uur zal kunstenaar en psycholoog Karin Seydel op het Binnenhof in Den Haag het resultaat tonen van een intentie experiment. Dit experiment laat zien dat de gezondheid van de samenleving en van het individu in het geding is als we de kunst / cultuur stekker eruit trekken.

Naar aanleiding van de culturele kaalslag in Nederland deed Seydel een experiment op basis van de Emoto-theorie. Ze heeft 2 potten, elk gevuld met rijst en water, een maandlang zowel positief als negatief toegesproken. Tegen de ene pot sprak ze iedere dag de zin “jij kan zonder kunst” en tegen de ander “kunst is een deel van je wezen”. Het resultaat is verbijsterend.

Als je nieuwsgierig bent naar het resultaat kom dan morgen om 11:00 uur naar het Binnenhof in Den Haag”.

Morgen ga ik met Karin naar Den Haag, maak foto’s van de presentatie. Pers, facebook en twitter zijn ingelicht. Een gesprek met Mark Rutte bleek op de korte termijn niet te realiseren; we zien wel wie er op komt dagen. Er zijn ieder geval kamerleden aanwezig zo her en der. En geloof het of niet er is een bijzonder effect op de rijst. Het effect kun je gemakkelijk ook overzetten naar de samenleving en de manier waarop we met elkaar omgaan: de kracht van positieve intentie.

Morgen worden de foto’s gepubliceerd!

Schrijven op dinsdag

Ik ben vanochtend naar het cafe geweest. Dat is niet vanwege een probleem of zoiets dat daar moet worden weggewerkt. Het is om te schrijven. Twee vliegen in een klap, cafe en schrijven; het lijkt op het romantische idee van de schrijver: zuipen boven een leeg vel dat maar geen woorden aan wil trekken! Dat is niet het geval. Hier gaat het om onbezorgd schrijven en alles is goed. We zijn met een grote groep, schrijven aan de hand van opdrachtjes en lezen elkaar voor. En iedere keer ben ik weer verrast door wat er gebeurt. Soms wordt het heel persoonlijk en ook dat lezen we elkaar voor. Zonder schroom. Hoe werkt dat, vraag ik me af. De vorige keer begon ik met melancholie en hupsakee, het werd zeer persoonlijk. Vandaag kwam ik ook weer terecht bij mijn persoonlijke levensthema, het staan voor mezelf. Misschien komt het omdat we elkaar niet kennen en daardoor gemakkelijker het oordelen kunnen laten vallen? Misschien voelen we ons daardoor veilig genoeg. En we zijn allemaal met hetzelfde bezig. In ieder geval is er geen dwang ook om voor te lezen; als je niet wilt, doe je het niet. We doen het. De woorden rijgen zich als vanzelf aaneen tot – soms wonderlijke, soms onzinnige – zinnen en gedachten. Ik oefen in het openen van mezelf en het vertrouwen dat de woorden wel gaan rollen. En dat doen ze na de drempel van de eerste minuten. O zeker, eerst heb ik een drempel; een kleintje, maar toch. Bij iedere eerste opdracht denk ik: ‘Wat moet dit worden…….!’. En iedere keer wordt het wel wat. Zo langzamerhand heb ik een aardige verzameling van gedachten die om verdere uitwerking gaan smeken. Dat komt misschien nog. En de tijd vliegt om; twee uur werken in het schrijfcafe is in een zucht voorbij. Het is intensief, maar het maakt me gelukkig en vrolijkt me op. Ik kom weer een stapje dichter bij mezelf……….

Het is wel in Amersfoort, maar ja, Apeldoorn biedt dit niet! Ondanks alles is Amersfoort een prima stad voor dit geschrijf. Ondanks alles? Ja, maar dat schrijf ik niet op. Er zijn grenzen. Misschien later een keer.

Iedere 4e dinsdag van de maand, twee uur voor de vuist weg schrijven. Je moet er zin in hebben en dat heb ik. Nu is het verleden tijd en reis ik terug naar Apeldoorn.

maandag 22 november 2010

ARNHEM SCHREEUWT OM CULTUUR!

De trommels van ArtEZ, hogeschool voor de kunsten, roffelen ritmisch hun opstuwende dreun. De ballonnen ‘Ademnood’ van Introdans zwaaien opgewekt door de lucht. Het ziet er feestelijk uit, maar de aanleiding is allesbehalve feestelijk! Introdans danst met de deelnemers een dans waarin de schreeuw wordt uitgebeeld. Arnhem schreeuwt overtuigend om cultuur door de kelen van de duizenden deelnemers. Van alle kanten stromen we naar het Musis Sacrum, het centrum manifestatie waar Het Gelders  Orkest samen met acteurs zich manifesteren. Eric Donk spreekt op het balkon en wij gillen instemmend. Eindelijk weer eens een echte demonstratie! Eindelijk protest op straat! En het was ook nog een stralende dag qua temperatuur!
Musis puilt uit. De balkons staan vol en niemand mag nog naar boven, ‘anders komen de balkons naar beneden….’ en dat willen we natuurlijk niet. Het voelt goed, deze massale opkomst voor de cultuur. Cultuur is de smeerolie, de spiegel en de voeding van onze samenleving. Ik zou ook niet direct gaan roepen dat we natuurlijk ook moeten bezuinigen. NEE! Juist nu moet er niet op kunst & cultuur worden bezuinigd! Dat heeft te maken met visie en die is ver te zoeken. Probleem is natuurlijk ook dat het aan mensen die het niet willen weten het ook moeilijk uitleggen is wat het belang van kunst en cultuur is. Kun je het belang van kust en cultuur concreet laten zien? Echte voorbeelden van wat er mis gaat als je ‘t weggooit? Zou de haute- couture worden afgeschaft, dan heeft de confectie geen inspiratiebronnen meer en krijg je dezelfde eenheids-grijze-muizen-mode van de voormalige Sovjet Unie en DDR.
Hetzelfde gemis aan visie zag ik een paar dagen geleden in de kerntaken-discussie over cultuur van de gemeenteraad in Apeldoorn. In mijn argeloosheid denk ik dat het dan gaat om taken, functies & prioriteiten. Dan pas over geld: wat kost en wat hebben we over. Niet dus. Het gaat over geld; ‘het belang van de functies weten we wel……..’, zegt de voorzitter! Hoezo weten-we-wel…….., het was het onderwerp van de avond! En het ging de hele avond over de vraag waar haal je geld vandaan. Hebben jullie gedacht aan het bedrijfsleven (soort van nieuw toverwoord) of – als variatie – winkeliers in de buurt van …………. Niks over kerntaken & functies.
En de dag-na-de-schreeuw was het in het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem druk……….