Museum voor Moderne Kunst Arnhem

Het begint goed vandaag. Ik ga naar Arnhem voor de expo 'Physical - and Virtual - Bodies' en wat blijkt als ik binnen sta? De expositie is vanaf zaterdag 16 februari 2013 te bekijken. Vandaag is het vrijdag de vijftiende.
Ik ontdek dit kleine drama als voor de ingang van de expositie sta en mijn doorgng geblokkeerd wordt door een koord. Hè, wat is er aan de hand? En dan zie ik het: een dag te vroeg in het museum.

Zo raak ik verzeild in de Neorealisten (Dick Ket, Raoul Hynckes, Carel Willink, Wim Schumacher). Een Nederlandse stroming die zich in de jaren twintig van de vorige eeuw afkeert van het kubisme en een eigen realistische stijl ontwikkelt. Kan ik snel mee klaar zijn, maar ik heb de tijd.
Zwerf dus door de zalen met neorealisten. het is wel een mooi overzzicht. Gebaseerd op de expositie die in 1960 hier is georganiseerd. Wat is er namelijk aan de hand. Na de oorlog raken de neorealisten uit beeld, omdat het geassocieerd wordt met de Duitse voorliefde voor realistische kunst. Het werk is dus goedkoop en in Arnhem gaat de directie r van uit dat het om een tijdelijke dip gaat. Een groot aantal werken kan goedkoop woren aangekocht en in 1960 is de tijd rijp om een expositie te organiseren.

Fiona Tan. Twee grote videoprojecties. Dezelfde installatie waarmee zij in 2009 Nederland vertegenwoordigt op de Biënnale van Venetië. Uitgangspunt zijn de ontdekkingsreizen van Marco Polo in de dertiende eeuw vanuit Venetië. Titel 'Disorient'. Verschillende werelden, verleden en heden, fictie en werkelijkehid komen samen.
Groot en vermoeiend om naar te kijken! Dat is geen oordeel over de kwaliteit, want die is dik in orde. Ik vind het op dit moment vermoeiend om naar te kijken.

En dan is er koffie. Al moet ik daarvoor wel het museum verlaten en door een andere ingang naar het museumcafé.

 Hieronder vier beelden uit de installatie van Fiona Tan.

En dan nog een paar beelden uit de collectie. In het midden Marlène Dumas ('guilt of the privileged' (1988))
en rechts 'peso' uit 2006 van Regina José Galindo.

Dit werk van Dumas is geïnspireerd op een still uit de film 'Et Dieu créa la femme', waarop Brigitte Bardot naakt op het strand ligt.

Museum Coda

Het is niet dat ik er vaak kom. Slechts af en toe krijg ik de drang om naar Coda te wandelen. Ik ben een regelmatige bezoeker van musea, omdat het een bron van inspiratie is. Het stimuleert kijken, ik ontdek wat ik de moeite waard vind en wat niet, ik blijf op de hoogte van de ontwikkelingen. Van sommige tentoonstellingen word ik blij van andere minder of helemaal niet. Helemaal mooi is het als het stimuleert om nieuwe dingen uit te proberen of mij op ideeën brengt. Museumbezoek hoort bij mijn werk. Een fotograaf die geen museum bezoekt kan ik me nauwelijks voorstellen.

Terug naar Coda. Er zijn drie exposities: ADO Speelgoed, sieraden en 055 (Apeldoornse kunstenaars). De eerste, het ADO spul, past in de categorie blij-maken!
Het eerste wat zie als ik de museumzaal binnenkom is een groet tafel met speelgoed van hout. En een woud van latten.
  

ADO staat voor een bijzondere collectie speelgoed dat in de periode 1927- 1955 is ontworpen door Ko Verzuu. Het werd gemaakt als arbeidstherapie in het sanatorium Berg & Bosch. Meer informatie vind je op de website van Coda.
Het latten-woud symboliseert vast het bos van Berg & Bosch.

En direct ontdek je wat de inspiratie van Ko is geweest: Piet Mondriaan, Theo van Doesburg, Gerrit Rietveld: De Stijl.
Dat maakt deze expo al de moeite waard: de relatie tussen de ontwikkeling van dit speelgoed en haar inspiratiebron.
  Het eerste podium is voor het werk van Rietveld c.s.

Voor de kinderen onder ons draait Klokhuis-uitzending over de Stijl. Parrallel hieraan is de speciale expositie voor kinderen ‘Keepvogel en Kijkvogel: in het ritme van Mondriaan’. Kinderen leren in deze tentoonstelling de wereld van Mondriaan kennen.
Kinderen meenemen naar Coda? Zeker! Ik vind het een mooie manier om kinderen kennis te laten maken met het museum. Er is een werkplaatsje ingericht waar je zelf speelgoed in elkaar kunt zetten en er staat speelgoed klaar om me te spelen. Echt, zet je kinderen in de bakfiets en ijl naar Coda! Het kan nog tot 17 maart 2013.
    
Trouwens, ik vind het een prachtig woord: IJLDIENST (middelste foto boven).
Blijven nog twee exposities over. ‘Un peu de terre sur la peau’, hedendaagse sieraden van van internationale kunstenaars. Ik ben niet zo dol op keramiek en misschien wel daarom ook niet erg onder de indruk van deze expositie. En daarmee doe ik de verschillende kunstenaars natuurlijk geen recht; het is ook geen beoordeling, maar een kwestie van persoonlijke smaak.
De derde expo is ‘055: Apeldoorn Art’. Apeldoornse kunstenaars hebben twee van hun meest recente werken ingeleverd.
Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Misschien ook wel omdat het totaal hap snap hangt zonder onderlinge verbinding? Er is namelijk niet gekozen voor een thema of iets dergelijks. Het gaat om een beeld te geven van de actuele stand van zaken in de Apeldoornse kunst. En dat overtuigt mij niet. Misschien hoeft dat ook niet, een onderling verbindend thema. Dan is wel zaak, dat ieder werk ook helemaal op zichzelf gepresenteerd wordt. Ik wil door de manier van presenteren niet onbewust verleid worden tot het zoeken naar relaties die er niet zijn.

En van de foto’s werd ik niet opgewonden. Ik neem er één: ‘China boven Berlijn’. Mooi afgedrukt. Zo kun je veel landen boven Berlijn laten zweven, maar is in dit geval China een bedreiging voor Berlijn? Of een uitdaging? Of een kans? Of alles tegelijk? Of niks van dat alles?

   ????
Deze foto is auteursrechtelijk beschermd en mag niet gekopieerd worden! Ik gebruik hier ook niet de hele foto, maar een deel als voorbeeld.