Sneeuwerigheid op de Hoge Veluwe

Omdat sneeuw landschappen we weinig in beroering kunnen brengen zit ik op de Hoge Veluwe. Het is strak wit; het wit-der witten op sommige plaatsen (zoals Karin ‘t noemt). Ik wil vanmiddag ontdekken of dit me kan opwinden. Waarom in godsnaam? Omdat iedereen om me heen in een  soort van euforische toestand raakt. Sneeuw roept iets op. Maar wat? IK ga op zoek.

Het begint al goed, ik verzamel moed in het Kroller Muller museum. Een kleine expo waarbij het landschap centraal staat trekt mijn aandacht doordat er briefjes met meningen zijn opgehangen. Iedereen heeft een mening, dus ook over de werken die hier hangen. Vooral kinderen geven een onbevangen mening, zodra het handschrift volwassen wordt verandert ook de mening. Van “Ik weet niet wat het is. Maar wel mooi” tot “Dit is geen kunst, maar baggerwerk. Jammer dat hier voor betaald is” (een werk van Anslem Kiefer (Johannisnacht). De kunstenaar krijgt ook goede raad: “misschien een andere kleur” of “het is wel grijs”.

Al met al laat ik me gemakkelijk afleiden van mijn queeste: de aantrekkingskracht van sneeuw. Ook nog even de beeldentuin in. De eerste foto’s met sneeuw Mocello Mocherini (Ritrotta di Franca), Henry Moore (Animal Head); wat me interesseert is het beeld met sneeuw. Het straalt geen gezelligheid uit, maar kilte. Net als het beeld van Oswald Wenckebach (Monsieur Jacques). Door de sneeuw verandert zijn hooghartige zomerse uitstraling in iets van zieligheid; soort van dakloosheid in de sneeuw. Kijk, dat wordt interessanter. Een kluitje fietsen of het spoor door de kleur van een stoplicht in combinatie met het geel van de trein (die niet tegen de sneeuw kan).

Ik besluit door te rijden naar het jachtslot St. Hubertus. Grijze aanblik; leuk is de ijsbaan. Jong en iets ouder trekt baantjes over het ijs (zo heet dat toch?). Foto. Opwinding nog niet gevoeld. Eerder een soort van verplichting, een foto moet (zoiets). Rij gauw verder door het landschap. Hier en daar is de sneeuw smoezelig geworden. Afwisselend witte bomen en witte vlakten. Eenzaamheid troef, niemand te zien en dat is wel opvallend anders dan op een zomerse dag! Is het romantisch? Ik kan me dat wel enigszins voorstellen, maar door hier alleen rond te rijden is er van enige vorm van romantiek geen sprake. Ook geen euforie.

Koffietijd.

Volledig album bekijken

 

De Koperen Kop wordt bevolkt door stoere wandelaars met sneeuwlaarzen en mutsen. Erg rustig ook. Ik vind het welletjes. Ga terug naar Apeldoorn.

Erg opwindend was het niet. Wel lekker glij-erig, ondanks de winterbanden. En toch een paar foto’s.

FASHION gebeurtenis

‘t Is niet het eerste waaraan ik denk: modeshow in Apeldoorn. Individuele winkels doen ‘t wel eens, maar verder…….. Vanavond in het CODA Museum een special over FASHION. Een ruim gesponserde special. In de serie CODA Open, wat dat ook mag zijn. Drukte van belang, tout cultureel Apeldoorn wat er toe doet was aanwezig. Het programma was opvallend: catwalk van ouderen en make-over en zo. Verder gesprekjes met en filmpjes over mensen die iets met mode van doen hebben.
Mijn doel was de catwalk fotograferen, verder niet. En iedere keer is dat weer een probleempje: waarom houdt de organisatie geen rekening met catwalk-fotografie, zo vraag ik mij af. Met uitzondering van de professionele shows wordt geen rekening gehouden met plaatsen voor de fotograferen. Heb je de ideale plaats gevonden (recht voor de catwalk), dan sta je altijd in het zicht van de zittende bezoekers. En natuurlijk was het fotografen-gilde vanavond vertegenwoordigd. Al of niet in opdracht van krant of wat anders. Op de knieen voor de catwalk om niet alle zicht van het zittende publiek te belemmeren. En dan krijg je snel neusgatenfotografie. Zoveel mogelijk naar achteren leek mij de meest werkbare oplossing. Resultaten in het album.
Na een uur konden we aan de borrel en dat werd massaal gedaan. 

Vind ik ‘t wat zo’n avond in het museum. Jazeker! Kan nog veel en meer gebeuren. Maar wie zijn de bezoekers, zijn dat niet vooral de reguliere museumgasten? Een mooie taak voor een afstudeerproject van een opleiding om uit te vinden wie naar deze avonden komt en hoe je de reikwijdte kunt uitbreiden.
En wat ik nog niet heb achterhaald is de mate waarin de inhoud van de avond wordt bepaald door de sponsors. Ze mochten hun boodschapje vertellen en leverden een bijdrage aan de presentatie en de catwalk. Daar is in dit geval niks mis mee, maar toch, het kan tegelijkertijd een beperking zijn voor de programmering. Dat geeft over vanavond een beetje een ongemakkelijk gevoel, hoe had het programma er zonder sponsors hebben uitgezien.

 

Volledig album bekijken

Langs de afgrond

We zijn langs de afgrond gescheerd; qua land. Geen WK voetbal over ik-weet-niet-hoeveel- jaar. Ondanks de PVV zijn we te braaf en te naief voor de boevenbende van het FIFA. Soort zoekt soort, corruptie zoekt corruptie en dus is Rusland de klos. Arme Russen! Bij Paul & Witteman hoorde ik en CDA- er. ‘Ach, al kost het ons 150 miljoen, dan hebben we toch een leuk feestje gehad! Heel Nederland houdt van voetbal’. IK HOU NIET VAN VOETBAL! Niet heel Nederland houdt van voetbal. Hoe haalt iemand het in z’n hoofd. Overal wordt bezuinigd, kunst & cultuur wordt opgeheven en dan komt deze zin stralend uit een CDA- mond! Hij zag de hemel opengaan. En Rutte hoorde ik reppen over een leerzame ervaring die we kunnen gebruiken voor de Olympische Spelen over zoveel jaar, wanneer mijn kleinkinderen dan al bijna volwassen zijn!

Dat moest ik even kwijt en verder heb ik definitieve afspraken gemaakt voor mijn expositie over Cuba en de boekpresentatie: 7 augustus 2011 is de opening en de expo loopt tot 1 september 2011 in galerie En Passant aan de Lupineweg in Apeldoorn. Fijn, dat er enthousiast op mijn werk en achterliggende gedachte wordt gereageerd! Het gesprek met de galeriehoudster was zo inspirerend! Aan de slag!

Verbeelding uit Val Gardena

Moderne beeldhouwkunst uit Noord Italie. Manshoge figuratieve beelden die stoicijns staan te staren. Hout, soms gecombineerd met brons en lood; soms van cement. Robuust en gedetailleerd bewerkt. Ontroerend en waanzinnig! Sommige figuren komen op uit grote platen van brons. Alsof je naar de Lijkwade van Turijn staat te kijken; zo mysterieus dat je blijft kijken! Naast de bekervingen maakt vooral de blik in de ogen indruk op me. De beelden trekken zich niets van de bezoekers, kijken hen niet aan; volgen de bezoekers niet. Ze leven een eigen leven en lijken zich te hebben teruggetrokken in uit deze omgeving. Ik loop al kijkend een onbekende werkelijkheid binnen. Nieuw en fascinerend. Langzaam week ik mijzelf los en loop de Apeldoornse kou in. De beelden blijven bij me.

De negen kunstenaars zijn opgeleid als ambachtsman en zijn ieder na hun opleiding hun eigen weg gegaan. Ze gebruiken de eeuwenoude ambachtelijke technieken als basis voor hun moderne beeldhouwkunst en dat leidt tot fascinerende resultaten.

De expositie loopt nog tot 9 januari 2011 in het CODA museum in Apeldoorn. Meer informatie over deze expositie.

 

Volledig album bekijken

ZOOM

Wittigheid op de weg, soort sneeuwerig laagje. De winter gaat beginnen en ik ben niet dol op de winter; veel te koud & zo. ‘t Is in ieder geval nog wel vroeg voor een zaterdagochtend om in de trein te zitten. Waarom doe ik dit toch steeds, een bezoek aan de ZOOM Experience. Eigenlijk niet gericht op de professionele fotograaf, soms waanzinnig druk en chaotisch door elkaar verdringende kiekjesmakers; maar toch ga ik. Is dat de verlokking van aanbiedingen? De lezingen (‘je weet nooit wat je nog opsteekt’)? In ieder geval niet de contacten. Nee, ik ga voor het verhaal van Peter Stigter, catwalk-fotograaf die ooit door toeval in dit werk terecht is gekomen en nu tot top behoort. Zijn verhaal is vaak wel de moeite waard en daarom vandaag maar vroeg op. En de afleiding die ik in de weekends zoek. Niet thuis blijven, maar op pad. Dat ook. Ook Amersfoort toont poederig. En ‘t is grijs, egaal grijs waar je ook kijkt. En de trein stroomt vol. De rust voorbij.

De jaarbeurs stroomt vol met zwaarbeladen hobby fotografen. Een beetje verloren loop ik rond. Ongelofelijke hoeveelheid herrie aan m’n hoofd. Hou ik helemaal niet van; harde muziek. Totaal anders dan de professionele beurs. Voel me niet op m’n plek hier. Een presentatie aangekondigd als fashion blijkt over boten te gaan (!), spreekster gaat bijna ten onder in de omgevingsherrie. Peter Stigter vertelt over z’n werk. Ik ontdek, dat ik veel van de dingen wel weet: over standpunt, houding, techniek. Ook hier omgevingsherrie. En dan gebeurt het het!
Dit maakt m’n hele dag goed! Onafhankelijk van het eventuele resultaat. ‘Laat weten wat je er van vinst, ook al vind jet het niks, dan wil het graag horen!’. De stand van een staat in een hoekje. Je kunt een abonnement nemen, natuurlijk. Ik raak in gesprek met de medewerkster over hun relatie met fotografen en ze is geinteresseerd naar aanleiding van mijn toelichting op Cuba-story! Gaat naar mijn website kijken ‘ook als je ‘t niks vindt wil ik het graag horen!’ We spreken af dat ik haar zal bellen, volgende week. En of ‘t wat op gaat leveren? Ik zal het zien.

Het station levert ook deze keer een prachtige keur van typen op.

Binnenhof

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem lopen. Stevige tred, hoed diep over de ogen. ‘Jij mag me niet ontglippen’, dacht ik in adequaat; Karin stond te praten met een groepje onbekenden en dit was de kans om een prominent en bekend Kamerlid aan te spreken over het intentieproject. Ik zag kans hem staande te houden en kort te interesseren voor het project; Karin nam de echte toelichting over. Het kamerlid luisterde aandachtig en geinteresseeerd. Het is ook een wonderlijk experiment: met positieve intentie een pot met water en rijst toespreken houdt de rijst en het water schoon. Hetzelfde met een negatieve intentie levert beschimmelde rijst op. Al na een week begint het geschimmel! Het kamerlid vond het interessant ‘ook als bioloog wil ik meer weten’, sprak hij voor hij het gebouw van de Tweede Kamer binnenbeende. We hadden Ronald Plasterk gesproken!
Geen pers, maar wel een goede gesprekken met verschillende mensen die op de een of andere manier iets te zoeken hebben in de Tweede Kamer. Sommigen willen het experiment thuis gaan uitvoeren, mooi toch!Ad Koppejan van het CDA kon ik een paar minuten aan ons binden. Aan Karin, liever gezegd. Het is een zaadje dat misschien op deze manier gezaaid gaat groeien. Een paar mensen een beetje aan het denken zetten over de invloed van negatieve en positieve benadering van …… (vul maar in), dat was het doel. Hoe ‘t zit? De mens bestaat voor een groot deel uit water; wetenschappelijk is aangetoond dat waterkristallen door een positieve benadering gaan schitteren en bij een negatieve benadering juist niet. Dat is zichtbaar gemaakt door het kunstproject van Karin: je ziet wat het effect op de rijst is. En de mens bestaat voor een groot deel uit water…………

We zijn tevreden over onze presentatie! Konden ongestoord vlak voor de ingang van het gebouw van de Tweede Kamer staan en mensen aanspreken.

Volledig album bekijken

INTENTIE EXPERIMENT TOONT BELANG VAN KUNST & CULTUUR

Persaankondiging

“Woensdag 24 november a.s. vanaf 11 uur zal kunstenaar en psycholoog Karin Seydel op het Binnenhof in Den Haag het resultaat tonen van een intentie experiment. Dit experiment laat zien dat de gezondheid van de samenleving en van het individu in het geding is als we de kunst / cultuur stekker eruit trekken.

Naar aanleiding van de culturele kaalslag in Nederland deed Seydel een experiment op basis van de Emoto-theorie. Ze heeft 2 potten, elk gevuld met rijst en water, een maandlang zowel positief als negatief toegesproken. Tegen de ene pot sprak ze iedere dag de zin “jij kan zonder kunst” en tegen de ander “kunst is een deel van je wezen”. Het resultaat is verbijsterend.

Als je nieuwsgierig bent naar het resultaat kom dan morgen om 11:00 uur naar het Binnenhof in Den Haag”.

Morgen ga ik met Karin naar Den Haag, maak foto’s van de presentatie. Pers, facebook en twitter zijn ingelicht. Een gesprek met Mark Rutte bleek op de korte termijn niet te realiseren; we zien wel wie er op komt dagen. Er zijn ieder geval kamerleden aanwezig zo her en der. En geloof het of niet er is een bijzonder effect op de rijst. Het effect kun je gemakkelijk ook overzetten naar de samenleving en de manier waarop we met elkaar omgaan: de kracht van positieve intentie.

Morgen worden de foto’s gepubliceerd!

Schrijven op dinsdag

Ik ben vanochtend naar het cafe geweest. Dat is niet vanwege een probleem of zoiets dat daar moet worden weggewerkt. Het is om te schrijven. Twee vliegen in een klap, cafe en schrijven; het lijkt op het romantische idee van de schrijver: zuipen boven een leeg vel dat maar geen woorden aan wil trekken! Dat is niet het geval. Hier gaat het om onbezorgd schrijven en alles is goed. We zijn met een grote groep, schrijven aan de hand van opdrachtjes en lezen elkaar voor. En iedere keer ben ik weer verrast door wat er gebeurt. Soms wordt het heel persoonlijk en ook dat lezen we elkaar voor. Zonder schroom. Hoe werkt dat, vraag ik me af. De vorige keer begon ik met melancholie en hupsakee, het werd zeer persoonlijk. Vandaag kwam ik ook weer terecht bij mijn persoonlijke levensthema, het staan voor mezelf. Misschien komt het omdat we elkaar niet kennen en daardoor gemakkelijker het oordelen kunnen laten vallen? Misschien voelen we ons daardoor veilig genoeg. En we zijn allemaal met hetzelfde bezig. In ieder geval is er geen dwang ook om voor te lezen; als je niet wilt, doe je het niet. We doen het. De woorden rijgen zich als vanzelf aaneen tot – soms wonderlijke, soms onzinnige – zinnen en gedachten. Ik oefen in het openen van mezelf en het vertrouwen dat de woorden wel gaan rollen. En dat doen ze na de drempel van de eerste minuten. O zeker, eerst heb ik een drempel; een kleintje, maar toch. Bij iedere eerste opdracht denk ik: ‘Wat moet dit worden…….!’. En iedere keer wordt het wel wat. Zo langzamerhand heb ik een aardige verzameling van gedachten die om verdere uitwerking gaan smeken. Dat komt misschien nog. En de tijd vliegt om; twee uur werken in het schrijfcafe is in een zucht voorbij. Het is intensief, maar het maakt me gelukkig en vrolijkt me op. Ik kom weer een stapje dichter bij mezelf……….

Het is wel in Amersfoort, maar ja, Apeldoorn biedt dit niet! Ondanks alles is Amersfoort een prima stad voor dit geschrijf. Ondanks alles? Ja, maar dat schrijf ik niet op. Er zijn grenzen. Misschien later een keer.

Iedere 4e dinsdag van de maand, twee uur voor de vuist weg schrijven. Je moet er zin in hebben en dat heb ik. Nu is het verleden tijd en reis ik terug naar Apeldoorn.

ARNHEM SCHREEUWT OM CULTUUR!

De trommels van ArtEZ, hogeschool voor de kunsten, roffelen ritmisch hun opstuwende dreun. De ballonnen ‘Ademnood’ van Introdans zwaaien opgewekt door de lucht. Het ziet er feestelijk uit, maar de aanleiding is allesbehalve feestelijk! Introdans danst met de deelnemers een dans waarin de schreeuw wordt uitgebeeld. Arnhem schreeuwt overtuigend om cultuur door de kelen van de duizenden deelnemers. Van alle kanten stromen we naar het Musis Sacrum, het centrum manifestatie waar Het Gelders  Orkest samen met acteurs zich manifesteren. Eric Donk spreekt op het balkon en wij gillen instemmend. Eindelijk weer eens een echte demonstratie! Eindelijk protest op straat! En het was ook nog een stralende dag qua temperatuur!
Musis puilt uit. De balkons staan vol en niemand mag nog naar boven, ‘anders komen de balkons naar beneden….’ en dat willen we natuurlijk niet. Het voelt goed, deze massale opkomst voor de cultuur. Cultuur is de smeerolie, de spiegel en de voeding van onze samenleving. Ik zou ook niet direct gaan roepen dat we natuurlijk ook moeten bezuinigen. NEE! Juist nu moet er niet op kunst & cultuur worden bezuinigd! Dat heeft te maken met visie en die is ver te zoeken. Probleem is natuurlijk ook dat het aan mensen die het niet willen weten het ook moeilijk uitleggen is wat het belang van kunst en cultuur is. Kun je het belang van kust en cultuur concreet laten zien? Echte voorbeelden van wat er mis gaat als je ‘t weggooit? Zou de haute- couture worden afgeschaft, dan heeft de confectie geen inspiratiebronnen meer en krijg je dezelfde eenheids-grijze-muizen-mode van de voormalige Sovjet Unie en DDR.
Hetzelfde gemis aan visie zag ik een paar dagen geleden in de kerntaken-discussie over cultuur van de gemeenteraad in Apeldoorn. In mijn argeloosheid denk ik dat het dan gaat om taken, functies & prioriteiten. Dan pas over geld: wat kost en wat hebben we over. Niet dus. Het gaat over geld; ‘het belang van de functies weten we wel……..’, zegt de voorzitter! Hoezo weten-we-wel…….., het was het onderwerp van de avond! En het ging de hele avond over de vraag waar haal je geld vandaan. Hebben jullie gedacht aan het bedrijfsleven (soort van nieuw toverwoord) of – als variatie – winkeliers in de buurt van …………. Niks over kerntaken & functies.
En de dag-na-de-schreeuw was het in het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem druk……….

Volledig album bekijken

Tussenstop Cuba en zo …..

Nieuw op mijn website www.fpdeboer.com is in de landensectie een serie foto’s van Cuba. Het is een willekeurige selectie die een impressie geeft van het land. Zonder beschrijving, dat komt wel in “Snuffelen aan Cuba”, het boek waaraan ik werk. In mijn weblogje op fpdeboer.spaces.live.com  heb ik ‘t een en geschreven tijdens de reis (januari & februari 2010). In mijn boek verbind ik mijn ervaringen,en ontmoetingen met foto’s over het land. Een fascinerend land, dat momenteel weer druk in het nieuws vanwege de vrijlating van dissidenten en het plotselinge interview dat Fidel heeft gegeven. Ik was geneigd hem langzamerhand af te schrijven en hups daar geeft hij weer zijn mening over de hele wereld (behalve over Cuba(!)). Mijn boek wordt geen journalistiek product en ook geen glimmende reisgids over de witte stranden en toeristenhotels.
Verder een serie foto’s van het optreden van Marie Falquet in de Bergkerk Deventer tijdens Deventer op Stelten 2010. Voor heb ik een apart hoofdstukje gemaakt en een aantal foto’s geplaatst in de sectie kunst……..

Publiceren is ook leuk!

Na mijn eerste boek over Koninginnedag 2009 (“Vivat Apeldoorn & Oranje/Koninginnedag 2009”) is nu de tweede gepresenteerd. Het boek heeft de titel “De eeuw van Juliana” (naar het thema in 2009) gaat over alle voorbereidingen die nodig waren voor het organiseren van Koninginnedag 2009. Van het instrueren van de vrijwillige acteurs tot het timmerwerk van de carnavalsverenigingen. In woord en beeld wordt een beeld geschetst van de voorbereidingen en de uiteindelijke activiteiten rondom Koninginnedag 2009.

En Cuba zit in de pen! Of liever gezegd in “in de computer”. Nu ook mijn opdrachtgevers van de vakantie zijn gaan genieten heb ik veel tijd beschikbaar om aan dat boek te werken. Ik schrijf over mijn ervaringen, ontmoetingen en gesprekken; lees werk van journalisten om mijn ervaringen een plaats te geven en ook om de context beter te kunnen begrijpen.
Het vergt wel discipline om iedere dag aan het werk te gaan. Het is vaak meer een kwestie van “hard werken”, dan van flitsende inspiratie; daarop wachten heeft geen zin. Gewoon aan de slag; ieder dag.

Deventer op Stelten 2010

Vorige week nog toekomst nu geschiedenis. Prachtig weer en prachtige voorstellingen; mooie combinatie. Ik licht er hier een uit. “Sola? No”, van Triade Nomade/Marie Falquet. Een danssolo die speciaal voor de Bergkerk werd gemaakt en daar natuurlijk werd uitgevoerd. Het is een hommage aan 12 vrouwen van over de hele wereld die inspireren op politiek, sociaal of muzikaal gebied; 12 verschillende verhalen over 12 inspirerende levens. Over geweld, welzijn, plezier, muziek….

Zwoele Zomeravond

Zwoel en nat is het in de beeldentuin van het Kroller  Museum in de Hoge Veluwe. Beelden, theater, muziek en eten. Kunst zonder eten is niks. Dus is er uitgebreide catering. Zo lang het droog is wordt er gekeken, gewandeld, gespeeld, geluisterd, gedronken en gegeten op het grote grasveld. Maar het gaat regenen; met bakken dendert het uit de hemel. Gelukkig is de Kas-tent van de kunstenaars Anton der Kinderen en Hetty van Bommel een goed alternatief voor het in staat van renovatie verkerend Rietveldpaviljoen. Hier hoorden we – toch droog - Vincent van Bijloo en Stevie Ann. Mooi verhaal van Vincent, maar we werden vooral ook getroffen door zijn gedichten! Ontroerend over zijn vader. En Stevie zingt gewoon mooi.

Er zijn nog twee avonden te gaan. Om naar uit te kijken; zonder regen dan graag..

Volledig album bekijken

Het bestaat al vijf jaar met succes, de Zwoele Zomeravond van het Kroller Muller Museum. Met succes en dat is terecht. Het is een kleinschalige festivalsfeer die het genieten van museale en andere kunst zo aantrekkelijk maakt. Is er dan niks om over te zeurpieten? Nou eigenlijk niet.

Rondje Nederland

Van Utrecht naar Rotterdam. In mijn oren Freek de Jonge. En ook gratis, want ik heb de leeftijd bereikt dat je af en toe gratis met de trein mag reizen.  Doel van deze reis is de Kunsthal in Rotterdam; daarna zie ik wel weer verder. Overzichtstentoonstelling van het werk van de fotograaf Rene Burri. Bekend geworden door ondermeer – hoe kan het ook anders – foto’s van Che Guevara in Cuba. Reportages voor Magnum. Wat mij bijzonder aanspreekt is dat hij niet het hele verhaal in een foto wil vertellen, maar meerdere foto’s het verhaal laat doen. Dit in tegenstelling tot Cartier Bresson, die juist focust op het beslissende moment; het moment waarop vorm, inhoud en compositie als het ware samenvallen. De expositie laat werk zien vanaf zijn eerste foto als dertienjarige. De expositie is nog tot en met zondag 4 juli zien.

Den Haag drie uur. Ik zie het hoofd van Marc Rutte en realiseer me in het centrum van de kabinetsformatie te staan. Ik de bekende mensen, Dominique van der Heijden, Bram Schilham; het is wachten tot er weer wat gebeurt. Pechtold steekt het Binnenhof over. Ik maak foto’s om wat te doen te hebben. Camera’s maken een halve cirkel om hem heen. Natuurlijk kan ik niet verstaan wat hij zegt. Gaat door een andere deur weer naar binnen. Rust keert weer; journaille zit op de grond en wacht op nieuwe actie. Waarom zien beveiligers er altijd zo sportschoolachtig uit, met kale knikker en zo? Is dat om te imponeren of sporten ze op kosten van de zaak om blijvend te imponeren. Misschien is imponeren wel het halve werk in deze branche.

Ik raak in gesprek met een oudere Haagse Damel; Sonja gaat volgend jaar naar Alexandrie in Egypte verhuizen. Als ik een foto van haar maak en die opstuur en contact houdt ben ik volgend jaar welkom in haar huis. Niks achter zoeken, ze nodigt iedereen uit die belangstelling heeft niet alleen maar tussen de Egyptenaren te zitten. Waarom ga je dan verkassen, als je dat niet wil. Ik heb het haar niet gevraagd. Wel de foto gemaakt en haar e/mailadres genoteerd. Ik mag iedereen meenenen, vrouw, kind, maakt niet uit.

Iedereen vliegt overeind! Actie op komst. Ik heb geluk: Job Cohen komt naar buiten. Hij kijkt zorgelijk, maar dat kan ook van de felle zon komen. Weer hetzelfde patroon van camera´s in een halve cirkel en vragen maar.
Job wandelt weg. Opnieuw keert de rust terug. Voor mij tijd om op pad te gaan naar het Lange Voorhout, waar beelden te ontdekken zijn. Den Haag Sculptuur 2010.

En op de terugreis vloog de trein in brand………….

Het Binnenhof

Het Binnenhof is in deze dagen een bron van vermaak. Het hele volk is op zoek naar bekende politici en dat wil nog wel eens lukken. Zoals vanmiddag Job Cohen en Femke Halsema en Alexander Pechtold. Camera’s vormen dan razendsnel een halve cirkel voor de gelukkigen en de vragen branden los. Ben benieuwd wat er in NOVA of Journaal van terug te zien is.

Volledig album bekijken

Teuge

Zo’n beetje de warmste dag van de week? In ieder geval warmer dan gisteren; denk ik. Kan ook suggestie zijn, trouwens. ‘t Is warm da’s vast en zeker. Ik ben neergestreken het terras van vliegveld Teuge. Een prettige, zonnige plek en ik zoek de schaduw op., Een gitzwarte helikopter land vlak voor me. Als ‘t ding stil is gaan staan lijkt het een SF- achtig ding; ‘t glimt in de zon. De wieken komen langzaam tot rust met steeds langzamere slagen. Nu blijkt het apparaat blauw te zijn; diep donker blauw. Tegelijkertijd komt een schattig 1- motorig dingetje tot stilstand. Een eenpersoons vliegertje. Een andere machine trekt een zweefvlieger omhoog en een tweede daalt. Drie mannen verlaten de heli. Wie zijn het? Wat komen ze hier doen? Misschien wel louche zaken…….. Welnee, dat zijn heerlijke spinsels.

Naast mij zit oud en middelbaar Teuge te verhalen. Van mensen die dood zijn gegaan. Al of niet plotseling. Over mensen die bestolen zijn en de dader niet durven aan te geven. `´t Interesseert me allemaal niks meer. Schijt op m´n familie. Ze komen niet bij dus wat moet ik bij hen doen….` Zo gaan de roddeltjes enige tijd door. Voor zover ik ´t kan verstaan komt een groot deel van de gemeenschap voorbij. De heli heeft zich weer gesloten en staart diep zwart in het luchtledige.

Ah, de parachute/ers gaan op pad. Langzaam glijdt het vliegtuig rustig grommend door mijn blikveld. Ik ruik de brandstof. ´t Lijkt op de geuren van Havanna! De roddel- ooms vertrekken met onbekende bestemming, ze hebben elkaar weer bevestigd in hun opvattingen over het vreemde van de mens. Dat lucht op, ze zijn tevreden over dit moment van eensgezindheid. Misschien is het morgen weer anders. Of zelfs vanavond al. Het terras stroomt langzaam vol met dagjesmensen, zakenlui en ander volk.

Ik zit hier graag, vooral als t mooi weer is. ´De vliegtuigjes prikkelen mijn fantasie. ´t Lepeltje voor mijn koffie verkeerd is te kort. Een euvel dat vaker voorkomt. Als gaat roeren verdwijnt het topje van mijn vinger in de koffie. Irritant. De eerste parachutisten dobberen door de lucht naar de grond. ergens in de buurt – buiten mijn blikveld - is een landingsplek.
Voor sommige mensen is de lunchpauze voorbij. Het werk wacht met smart. Ondanks de hitte. Voor ´t eerst sinds dagen voel ik weer tevredenheid over wat ik doe. Eigenlijk zou ik verder moeten schrijven aan mijn boek over Cuba. Nu even niet. Gierend stijgt een kleintje met hoge snelheid stijl omhoog. Wat moet dat heerlijk zijn om te doen! Ik hou van vliegen.

Rythm against Racism

Het plan om een weblog bij te houden leek me in Cuba nog wel aantrekkelijk. Ook om het na terugkomst voort te zetten. In de praktijk valt het bar tegen! Discipline en inhoud………

Afgelopen Zondag – 30 mei - naar de manifestatie Rythm against Racism geweest. Op de Dam in Amsterdam. Weer was prut, sfeer oke. Vond wel dat er weinig mensen waren, maar dat zal wel met ‘t weer te maken hebben gehad. Paar foto’s zien? Klik hier!
Vooraf de theeparty van de PvdA afdeling Amsterdam op het Museumplein. Ook nat; en helaas niet alleen door de thee……. Prachtig idee, dat wel. Enthousiaste mensen ook.

En mijn boek over Cuba gaat langzaam. Soms zeker en soms helemaal niet! En nu schijnt de zon volop en is het heerlijk warm. Ga buiten verder schrijven aan ‘t boek.

29 april 2010

Het is bijna weer 30 april. Morgenmiddag wordt het herinneringsmoment onthuld. Het is dan precies een jaar geleden dat zich het drama bij de Naald afspeelde. Hieronder een paar foto’s van het plaatsen van het monument.

“Het is een artistieke vertaling van een doos met daarin zeven ballonnen. De zeven ballonnen staan voor de zeven slachtoffers van het drama van vorig jaar. De ballonnen staan ook symbool voor kwetsbaarheid, feest én rouw. De doos bestaat uit graniet en de ballonnen zijn gemaakt van opaline glas, een half transparante glassoort. Het geheel is afgedekt met een glazen plaat waarop een gedicht is ingegraveerd”.
Ontwerper is kunstenaar Menno Jonker.

De onthulling zelf kan ik niet fotograferen: de veiligheids-maatregelen zijn enorm en het gebied rond de plek waar het monument staat is niet toegankelijk voor publiek en pers. Ik zie wel wat ik kan doen.

Na Cuba 3

Donderdag 4 maart. De emoties van de verkiezingen voor de gemeenteraad zijn enigszins geland. De reislust niet. ‘t Blijft toch lastig om de draad weer op te pakken. Misschien toch wel lastiger dan ik dacht. Niet dat ik – zoals reisgenote B. – niet meer weet hoe alles hier functioneert, maar toch.

En daarom zit ik nu in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Niet alleen daarom, ook omdat ik op de tv een kort programma zag over de expositie “Niet normaal”. Snel handelen bleek nodig, omdat het afloopt. Daarom zit ik in Amsterdam. Hier roezemoest het levendig en dat is prettig. Is in ieder geval ook koffie met melk te krijgen, op Cuba is dat maar een gok. Zie je, ook zo blijft Cuba nadreinen.

En dan mijn plannen voor een boek met bijbehorende expositie over Cuba. De werktitel is “Snuffelen aan Cuba….”, dat is in ieder geval een begin. Af en toe schrijf ik en verder zwerft het door m’n hoofd; op die manier gaat het in de komende maanden wel vorm krijgen.

Na Cuba 2

Stationsrestauratie Deventer. Ik heb afgesproken met mijn reisgenote B. Afsluiten van de reis naar Cuba in restaurant Havana Bay. In stijl, zogezegd. Het is niet druk. Een handjevol reizigers doodt de tijd met koffie of een broodje. Saai publiek, denk ik terug aan Cuba, waar ‘t nooit stil is. Daar praat iedereen met iedereen; maakt niet uit waar ‘t over gaat, als er maar gebabbeld kan worden.
Wij zijn een saai volkje, denk ik; realiserend dat ik daar onderdeel van ben. Ook saai, waarschijnlijk. Goeie tekst voor een weblog over de weken na Cuba……?

‘t Is nu ruim twee weken geleden dat we Cuba verlieten en ‘t land dreunt nog na! Een reis maakt wel vaker een diepe indruk op de reiziger. Mits je je hebt onder laten dompelen in volk en cultuur en volgens mij hebben we dat wel gedaan in de drie weken dat we daar hebben rondgereisd. Niet ik heb de reis gemaakt, maar de reis heeft mij gemaakt (en gelukkig niet gebroken, want dat kan ook gebeuren!).
Het Cubans restaurant waar terecht zijn gekomen (Havana Bay, Deventer) bracht ons direct weer in de Cubaanse sfeer! En dat is een compliment voor de eigenaar.

Overigens, de weblog over Cuba is nog te lezen op http://fpdeboer.spaces.live.com