Teuge

Zo’n beetje de warmste dag van de week? In ieder geval warmer dan gisteren; denk ik. Kan ook suggestie zijn, trouwens. ‘t Is warm da’s vast en zeker. Ik ben neergestreken het terras van vliegveld Teuge. Een prettige, zonnige plek en ik zoek de schaduw op., Een gitzwarte helikopter land vlak voor me. Als ‘t ding stil is gaan staan lijkt het een SF- achtig ding; ‘t glimt in de zon. De wieken komen langzaam tot rust met steeds langzamere slagen. Nu blijkt het apparaat blauw te zijn; diep donker blauw. Tegelijkertijd komt een schattig 1- motorig dingetje tot stilstand. Een eenpersoons vliegertje. Een andere machine trekt een zweefvlieger omhoog en een tweede daalt. Drie mannen verlaten de heli. Wie zijn het? Wat komen ze hier doen? Misschien wel louche zaken…….. Welnee, dat zijn heerlijke spinsels.

Naast mij zit oud en middelbaar Teuge te verhalen. Van mensen die dood zijn gegaan. Al of niet plotseling. Over mensen die bestolen zijn en de dader niet durven aan te geven. `´t Interesseert me allemaal niks meer. Schijt op m´n familie. Ze komen niet bij dus wat moet ik bij hen doen….` Zo gaan de roddeltjes enige tijd door. Voor zover ik ´t kan verstaan komt een groot deel van de gemeenschap voorbij. De heli heeft zich weer gesloten en staart diep zwart in het luchtledige.

Ah, de parachute/ers gaan op pad. Langzaam glijdt het vliegtuig rustig grommend door mijn blikveld. Ik ruik de brandstof. ´t Lijkt op de geuren van Havanna! De roddel- ooms vertrekken met onbekende bestemming, ze hebben elkaar weer bevestigd in hun opvattingen over het vreemde van de mens. Dat lucht op, ze zijn tevreden over dit moment van eensgezindheid. Misschien is het morgen weer anders. Of zelfs vanavond al. Het terras stroomt langzaam vol met dagjesmensen, zakenlui en ander volk.

Ik zit hier graag, vooral als t mooi weer is. ´De vliegtuigjes prikkelen mijn fantasie. ´t Lepeltje voor mijn koffie verkeerd is te kort. Een euvel dat vaker voorkomt. Als gaat roeren verdwijnt het topje van mijn vinger in de koffie. Irritant. De eerste parachutisten dobberen door de lucht naar de grond. ergens in de buurt – buiten mijn blikveld - is een landingsplek.
Voor sommige mensen is de lunchpauze voorbij. Het werk wacht met smart. Ondanks de hitte. Voor ´t eerst sinds dagen voel ik weer tevredenheid over wat ik doe. Eigenlijk zou ik verder moeten schrijven aan mijn boek over Cuba. Nu even niet. Gierend stijgt een kleintje met hoge snelheid stijl omhoog. Wat moet dat heerlijk zijn om te doen! Ik hou van vliegen.