Hallucineren in het museum

 Wil je liever hallucineren in een museum, dan kun je ook in Rijksmuseum Twenthe terecht. Nog tot 5 januari 2025.

Philip Vermeulen is een opkomend kunstenaar die nu in dit museum zijn allereerste solotentoonstelling heeft.

Titel "Philip Vermeulen, Chacing The Dot'. Wat doet licht met onze hersenen, hoe registreren we beweging , hoe voelt geluid, en zin we eigenlijk wel wat we denken te zien.

Verder zeg ik er niks over, je moet het zelf ondergaan. Misschien word je duizelig, misschien ga je hallucineren en misschien wil je snel weg. Intrigerend is het wel.

Kees Stoop in Rijksmuseum Twenthe

Kees Stoop - één van de grootste tekenaars van ons land - heeft nu voor het eerst een grote solotentoonstelling in Rijksmuseum Twenthe. Nog t/m 1 september te ontdekken.

Vraag het maar een willekeurig galeriehouder over de samenwerking met kunstenaars en de kans is groot dat ze met een diepe zucht beginnen over de 'grote ego's' en de daardoor soms lastige samenwerking.

Een kunstenaar die daar nooit last van heeft gehad is Kees Stoop (1929-2019). Teruggetrokken levend in Holten en bij het grote publiek (en ook bij mij) vrijwel onbekend. Terughoudend ook met het naar buiten brengen van zijn werk; wel hebben veel particuliere verzamelaars zijn werk gekocht en is er in de loop van de jaren een kring van trouwe bewonderaars ontstaan en is zijn werk opgenomen in verschillende collecties opgenomen.

Daar kan nu dus verandering in komen als je naar Enschede reist, naar het museum wandelt en je laat ontvoeren door de tekeningen, elke etsen en schilderijen.

Houtskool, inkt, krijt en acryl, geen kleur. Althans vrijwel niet, in een paar werken vind je met mate een toefje donkere kleur. Moet je wel even naar zoeken. Ik ben geen tekenaar of schilder en kijk vooral als fotograaf die erg van zwartwit houdt naar dit  werk en het beviel me goed. Zwartwit ontvoert je uit de alledaags werkelijkheid, dat doet deze expositie ook.

Het eerste werk in deze serie is misschien wel mijn favoriet geworden. De apocalyps heeft zich voltrokken, de verwoesting is compleet. Prachtig.

Ga vooral zelf kijken.

  

Deventer op Stelten 2024

 Kijk daar is ie, tussen de danseressen! Over wie heb je 't, naar wie kijk je. Kijk dan, zie je de lange krullen van z'n haar, dat is z'n pruikDe, Dat hadden ze in die tijd, pruiken met lange krullen.

Ik heb hem gezien, tenminste ik denk dat hij het was. Gister in Deventer, Lodewijk XIV. Hij paradeerde over de Brink. En kijk, daar een hele groep heen en weer flitsende danseressen van het hof en dienaren. Het kunnen ook de bewakers van de koning, vermomd als dansers en dienaren. En natuurlijk zijn koets met koetsier en paard. We krijgen er geen genoeg van.

Het hele plaatje klopt. Alleen, is het nou een reïncarnatie van het verleden of theater.

Deventer op Stelten 2024.

De koninklijke stoet is van Cie Remue Ménage. Het is het bal waarin de tijd vervaagt en je naar de 17e eeuw wordt gestuurd. Het fascineert, zelfs als je niet vooraan staat. De danseressen stralen, de acrobatische dienaren op stelten lanceren zichzelf van hot naar her tussen de danseressen door. Eén grote wervelende dynamische bedoening. Welkom in de sprookjeswereld op de zonnige Brink in Deventer.

Er is veel meer, onmogelijk om alles te zien. Nog één groep, Theater Gajes met 'Waterland'. Vier mensen wanhopig op zoek naar een nieuwe toekomst, ze trotseren met humor en ontroering de storm; hun schip bonkt en maakt slagzij, richt zich weer op. Hoe 't afloopt zou

je zelf moeten zien, maar iedereen overleeft dit avontuur. 't Is maar dat je 't weet hè, eind goed al goed.

Wat we gezien hebben was mooi. Wat we niet gezien hebben vast ook, zo is dat altijd bij het Steltenprogramma.

Hoe de marionet hoop geeft 

50 jaar mime- theater en dans van Sjoerd Schwibettus, verzameld in een grote expositie. Laatste dag met performance (Anoushka Wielink), gedichten (Anouk Saleming) en de marionet op zaterdag 13 juli in de Waalse Kerk in Arnhem vanaf 12 uur.

Op de grond liggen houten vormen; ze worden de geboorte van de marionet. Het menselijke dat houterig soepel gaat transformeren naar een marionet.
Het voelt op deze zaterdag als een teken van hoop.

Beetje hoop als sluitstuk van een verontrustende periode van politiek witwassen van onzinnige ideeën, van normaliseren wat niet normaal is en ook nooit normaal gevonden mag worden. Wat kun je doen om de democratie te beschermen tegen interne afbraak. Wat doen we tegen het onheil dat door de verse regering over ons gaat worden uitgestort? Die kunst en kritische ontwikkeling duurder maakt? Misschien ligt daar een taak voor de kunst.
Tegen klimaatverandering kun je iets concreets doen, iets dat je daadwerkelijk het gevoel geeft: ik doe iets zinvols. Je kunt minder vliegen, minder vlees eten, korter gaan douchen. Maar tegen de bedreiging van de democratie en de rechtstaat? ik weet het niet, alert en waakzaam blijven. Waar mogelijk misschien in gesprek gaan.

In ‘Over tirannie’ beschrijft de historicus Timothy Snijder twintig lessen uit de twintigste eeuw. Lessen waardoor we kunnen leren van onze voorouders die hebben meegemaakt hoe de democratie in Europa ten onder ging. Eén van de lessen is: let op gevaarlijke woorden. Een andere les is: gehoorzaam niet bij voorbaat.

De marionet en zijn omgeving geven hoop, als je het wilt zien en voelen.

Foto's bewerkt en afgedrukt op geborsteld aluminium - kriskras door de kerk gecomponeerd - en dat heeft een prachtig effect van beweging. Zwartwit en kleur (zit ook foto van mij tussen).

Ik verstop me achter de camera, dat moet wel anders kan niks laten zien van de foto's, de performances. Concentratie.

Langzaam komt de marionet tot leven. Sjoerd wordt van mens marionet. En laat zich bewegen door de marionettenspeler - de meester - die hem ergens en nergens heen loodst.

De hoop? Alles kan veranderen, van mens kun je marionet worden en terugkeren naar het menszijn. Misschien gelouterd. De hoop is dat zoiets ook in de samenleving kan: veranderen en terug veranderen. Van een nu mogelijk gesloten en onbarmhartige samenleving terug naar een open en gastvrije samenleving. Hoop, beetje hoop.

Ik kruip weg vanachter de camera en er ontstaan mooie gesprekken, over kunst en over gedeelde zorgen. Een mooie middag die terugkijkend hoopvol voelt. Ook dat doen kunst, literatuur, gedichten, dans en dat allemaal op een zaterdagmiddag in de Waalse kerk in Arnhem.

Reis zaterdag 13 juli naar Arnhem en krijg hoop en liefde van de marionet en de foto's mee naar huis. En koop de prachtige koffietafel bladercatalogus.

Maar we moeten wel waakzaam blijven en niet normaal gaan vinden wat niet normaal is!