in haar zwarte jas en dito capuchon ziet ze er kouwelijk uit. Ze draagt camellaarzen met bont dat nieuw afsteekt tegen het zwart van haar kleding. Ze staat te kijken naar de vliegtuigen die komen en gaan. Verwacht ze iemand? Wil ze iemand uitzwaaien? Even sta ik naast haar en zie haar koolzwarte ogen. We kijken elkaar aan, zonder op elkaar te reageren. Ze loopt langs het geluidsscherm van het Panoramaterras heen en weer. Niet onrustig; kalm. Af en toe staat z enige tijd stil om zich te concentreren op de drukte rond de vliegtuigen.
Het is druk tussen kwart voor negen en half tien. De machines van Ryanair komen en gaan. Een enkel Transavia- toestel maakt zich schielijk uit de voeten naar een volgende bestemming. En na half tien valt er een stilte op het platform. De spits van vanochtend is voorbij.
De dame-in-het-zwart heeft haar missie volbracht en vertrekt.
Verkleumd van het terras drink ik koffie in het uitzinnig grote cafe. Slechts een handvol reizigers of ander volk houdt zonder het te weten mij hier gezelschap.
Ieder luchthaven geeft zijn eigen fascinatie prijs. Op Schiphol straalt iedere vezel internationaliteit uit. Hier is het knusser en overzichtelijker. Het zou de terminal van een groot bus- of treinstation kunnen zijn. Het moet ook internationaal zijn, maar je ziet het er nauwelijks aan af. Een regionale luchthaven, een soort uit zijn krachten gegroeid Vliegveld Teuge, zeg maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten