“En dan die meneer Bos.. (pauze)..; valt tegen daar.. (pauze).. je krijgt niet veel.. (langere pauze).. ‘t is gewoon weinig.. (pauze nog iets langer).. en ‘t is niet lekker ook nog.. (pauze).. en ‘t kost teveel”
Twee mannen. De ene middelbaar en de ander nog aan het begin van z’n leven; de ene met een keppeltje en de ander met een petje. Amsterdam, zaterdagmiddag; op de grens van droog en regen.
Op weg naar het Stedelijk, ben ik. Loop over het fietspad langs de afgesloten kant van het Rijksmuseum. Voor mij staan een paar toeristen nat gebogen over een plattegrond. Luid getoeter. Een invalidenautootje stopt vlak achter hen. Niets in de gaten zo geconcentreerd. Het getoeter houdt aan. Het autootje wil daar langs! Niets in de gaten. Eigenlijk zou ik hen moeten attenderen op het autootje achter hen; zij staan tenslotte wel op het fietspad, het legale domein van het autootje. Ik doe het niet; nieuwsgierig naar hoe dit verder gaat. Hoe lang zal het autootje blijven wachten en toeteren? Zal hij hen uiteindelijk toch omzeilen? De vragen blijven hangen in de regen, omdat het getoeter wordt gehoord. De toeristen gaan aan de kant en het autootje vervolgt – mopperend – zijn weg.
Koffie met wortel-citroentaart. Ik zit in het Tijdelijke cafe van het Stedelijk Museum met op de ene muur een schildering van Appel en aan de andere kant werk van Lawrence Weiner. Alles ademt nog de sfeer van tijdelijkheid; de expositie, het cafe, de zalen. Met een grote T.
Thuiskomen, dat is het belangrijkste gevoel van dit moment. De grote monumentale trap centraal, de wand met de posters van exposities. De afgelopen 40 jaar was ik hier zo vaak! Heb in het “oude” Stedelijk zo veel mooie dingen gezien en toen ging het dicht voor een eindeloze restauratie en uitbreiding. En nog is het niet klaar. Alleen de oud-bouw is tijdelijk open, de nieuwbouw is nog lang niet klaar.
Ik ben thuis, het gevoel overweldigt me!
Het pluimage is – zoals altijd – verschillend. Van lage kruis-broeken tot bijna chique; jong en oud. Naast mij lepelt een jonge vrouw haar ruikbaar gekruide tomatensoep. Na verloop van tijd neemt haar vriend de lepel over. Het zijn grote kommen.
Vanmiddag dwalen door de bekende zalen, sommigen geven ruimte aan de exposities ‘Taking Place’, waarin ruimtelijkheid & tijdelijkheid de hoofdrol spelen en ‘monumentalisme’ (geschiedenis en nationale identiteit in hedendaagse kunst/voorstellen kunstaankopen 2010).
Andere zalen zijn nog leeg en smetteloos wit, soms alleen gekleurd door licht of geluid. Het is een genot om weer door het museum te lopen. Er is beweging, mensen lopen rond of staan stil. Sommige installaties nodigen uit tot fotograferen. Het museum leeft weer een beetje!
In het fotoalbum ligt daar de nadruk en op de nieuwbouw.
De medewerksters van de balie zijn blij dat ‘t weer open is. “‘t Heeft te lang geduurd”, zeg ik; ze kijken me aan “het gaat zoals het gaat”.
Na morgen gaat het museum weer op slot tot maart. Dan is er weer een nieuwe expositie.
Als het wegga staat er een kleine rij voor de ingang. Een naar buiten = een naar binnen. Het aantal mensen dat tegelijk binnen mag zijn is nog beperkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten