De Slag om Ruigenrode

Ik zit er wel een beetje mee in mijn maag. Ik hou helemaal niet van een slagveld en toch sta ik langs de lijn van een slagveld. Geen echt slagveld hoor, maar toch, het is een slagveld. Bert heeft me uitgenodigd voor het Historisch Festival. Bert is mijn Almelose fotografenvriend. En dat festival draait om het slagveld van de Slag om Ruigenrode.
Wat gebeurt hier. Bert is als een kind zo enthousiast over de kampementen, over het hoge waarheidsgehalte van de kleding en de wapens van de ‘soldaten’ en andere bewoners van de tenten. En daar sta ik tussen en ook ik kijk gefascineerd om me heen. En vind dat Napoleon wel goed gecast is. Langzamerhand maken de ‘soldaten’ van de Hollandse, Franse en Engelse legers zich klaar voor de veldslag.
 
Hoe je het ook wendt of keert, ik kijk naar een geromatiseerde oorlog. Wij kijken naar een geromantiseerd beeld. Maar oorlog is oorlog. Ook hier sneuvelen mensen; niet echt natuurlijk, maar het moet wel echt lijken. Ook hier lopen de troepen hun dood tegemoet; niet echt natuurlijk, maar het moet wel echt lijken. Ze lopen de kruitdampen tegemoet.
En wij kijken.
Kijken onze nakomelingen over tweehonderd jaar ook naar de geromatiseerde oorlogen van de twintigste en eenentwintigste eeuw? De oorlogen waarvan we nu de verschrikkingen verafschuwen?
Of is dit een manier om het historisch besef te vergroten? In dit geval de historie van Almelo.

Ik zit er mee in m’n maag. En blijf kijken naar het slagveld. Daarom heb ik de foto’s verouderd. Ik wil de tragiek van de oorlog laten zien en tegelijkertijd dat we daar in 2013 naar staan te kijken.