Voorzichtig duw ik de deur een beetje open. Voor is een donkere ruimte met grote machines, donkere ogen kijken me aan. Machinale ogen lijken achterdochtig mij aan te staren. Floep, het licht gaat aan en de ruimte openbaart zich een beetje meer. Voorzichtig doorlopen naar een tweede ruimte.
Langwerpiger dan de eerste. Weer een donker gat. Aan het eind glimt een bak. Een roestvrijstalen bak. Ik sta oog in oog met de afwasbak.
Inmiddels heeft de deur naar de vrije wereld zich geruisloos gesloten.
Hij valt niet met een droge klik in het slot, maar ik ben verbaasd als dat wel gaat gebeuren. De ruimte is vrij toegankelijk van 's morgens acht uur tot 's avonds negen uur. Wat gebeurt er als je om negen uur nog binnen bent? Of als camping helemaal dicht gaat voor een aaantal maanden en je nog even de afwas doet?
Een doffe kloink stel ik me voor. Een deur die niet meer open kan en in de maanden daarna ben je overgeleverd aan de wasmachines, de gasaansluitingen, de waterkranen en de droogmachines. Eindelijk kunnen ze zich wreken op al die botte en smerige vakantiegangers die hen volstoppen met hun stinkende kleding of vieze vaat.
Ik wil niet in deze nachtmerrie blijven. er is maar één mogelijkheid. Zorgen dat ik voor sluitingstijd weg ben.
Het druilt de hele dag, soms duilerij waar je goed nat van wordt en som swat minder doordringend. En de kou dringt door je heen. Dwars door mijn dikke jas en dwars door mijn net zo dikke vest. En ziet Interlaken er ook uit: koud.
Wat doen we in godsnaam in dit kille oord! Ja, de boodschappen voor de komende weekend-dagen; da's alles. Niet eens zo heel veel, maar een paar elementaire zaken zijn nodig. Dus dat doen we dan maar.
Camping Manor Farm is hetzelfde laken een pak. Koud, nat en vooral troosteloos. Maar wel erg veel prettige luxe; warm douche die ook nog es niks kost. En dat in een verwarmde ruimte.
Alleen de ruimte voor af- en gewone was. Wat een drakenhol.
Op campings zie je soms rare snuiters zoals deze camper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten