Ik ben vanochtend naar het cafe geweest. Dat is niet vanwege een probleem of zoiets dat daar moet worden weggewerkt. Het is om te schrijven. Twee vliegen in een klap, cafe en schrijven; het lijkt op het romantische idee van de schrijver: zuipen boven een leeg vel dat maar geen woorden aan wil trekken! Dat is niet het geval. Hier gaat het om onbezorgd schrijven en alles is goed. We zijn met een grote groep, schrijven aan de hand van opdrachtjes en lezen elkaar voor. En iedere keer ben ik weer verrast door wat er gebeurt. Soms wordt het heel persoonlijk en ook dat lezen we elkaar voor. Zonder schroom. Hoe werkt dat, vraag ik me af. De vorige keer begon ik met melancholie en hupsakee, het werd zeer persoonlijk. Vandaag kwam ik ook weer terecht bij mijn persoonlijke levensthema, het staan voor mezelf. Misschien komt het omdat we elkaar niet kennen en daardoor gemakkelijker het oordelen kunnen laten vallen? Misschien voelen we ons daardoor veilig genoeg. En we zijn allemaal met hetzelfde bezig. In ieder geval is er geen dwang ook om voor te lezen; als je niet wilt, doe je het niet. We doen het. De woorden rijgen zich als vanzelf aaneen tot – soms wonderlijke, soms onzinnige – zinnen en gedachten. Ik oefen in het openen van mezelf en het vertrouwen dat de woorden wel gaan rollen. En dat doen ze na de drempel van de eerste minuten. O zeker, eerst heb ik een drempel; een kleintje, maar toch. Bij iedere eerste opdracht denk ik: ‘Wat moet dit worden…….!’. En iedere keer wordt het wel wat. Zo langzamerhand heb ik een aardige verzameling van gedachten die om verdere uitwerking gaan smeken. Dat komt misschien nog. En de tijd vliegt om; twee uur werken in het schrijfcafe is in een zucht voorbij. Het is intensief, maar het maakt me gelukkig en vrolijkt me op. Ik kom weer een stapje dichter bij mezelf……….
Het is wel in Amersfoort, maar ja, Apeldoorn biedt dit niet! Ondanks alles is Amersfoort een prima stad voor dit geschrijf. Ondanks alles? Ja, maar dat schrijf ik niet op. Er zijn grenzen. Misschien later een keer.
Iedere 4e dinsdag van de maand, twee uur voor de vuist weg schrijven. Je moet er zin in hebben en dat heb ik. Nu is het verleden tijd en reis ik terug naar Apeldoorn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten